Wiara u św. Pawła. Usprawiedliwieni przez wiarę.
Dla Apostoła Pawła, ale i dla chrześcijan pierwszego wieku, jedną z fundamentalnych kwestii była odpowiedź na pytanie obowiązywalności Prawa Starego Zakonu.
Apostoł stwierdza, iż w przeszłości nikt nie miał dostępu do Chrystusa. Wszyscy byli w niewoli „żywiołów tego świata” (Ga 4,1). Wraz jednak z nadejściem pełni czasów Bóg zesłał zrodzonego z niewiasty, pod Prawem, swego Syna, który wykupił wszystkich, którzy mu podlegali, a także dał Ducha Syna swego do ich serc i sprawił, iż wszyscy mogą obecnie wołać: „Abba, Ojcze!” (Ga 4,6).
A zatem celem uniżenia się Syna Bożego i przyjęcia ludzkiego sposobu bytowania ze wszystkimi tego faktu konsekwencjami było uwolnienie ludzi spod panowania przepisów starego Prawa, było uwolnienie ludzkości z mocy grzechu i obdarzenie wszystkich darem synostwa Bożego (Ga 4,5). Bóg natchnął ich Duchem Bożym i uczynił dziedzicami przez swoją łaskę.
Paweł wyraźnie wskazuje, iż Synostwo Boże zyskuje się przez wiarę w Jezusa Chrystusa z łaski Boga. Przyjście Jezusa Chrystusa, „gdy nadeszła pełnia czasu” (Ga 4,4) sprawiło, iż wierzący „mogli otrzymać przybrane synostwo” (Ga 4,5). Chrześcijanin zatem nie jest już niewolnikiem, ale „synem i dziedzicem z woli Bożej” (Ga 4,7).
