Wiara w nauce Apostoła Pawła. Od wiary do credo
Stawanie się chrześcijaninem dokonuje się przez przyjęcie wiary.
Wraz ze wskazaniami odnoszącymi się do życia kościelnego zostaje ujęta głoszona Ewangelia w formę prawd doktrynalnych. Prawdy te zostają określone mianem „zdrowej nauki”, która obejmuje zarówno całokształt wiary chrześcijańskiej, jak i prawidłową praktykę kościelną wypływającą z zasad dogmatycznych. Kerygmat w listach pasterskich jest rozumiany jako „słowo godne zaufania”. Pasterz winien właśnie tym słowem godnym zaufania posługiwać. Stąd też Paweł przypomina mu je w krótkich zwrotach, łatwych do zapamiętania i do przekazywania. Pasterz zatem ma gotowe sformułowania wiary. On zatem w głównej mierze jest odpowiedzialny za jakość i gorliwość powierzonej jego trosce wspólnoty. Stąd też upomnienia i wskazówki Apostoła, by pasterze godnie sprawowali swój urząd.
Listy pasterskie są świadectwem, iż dotychczasowy charyzmatyczny profil Kościoła przeszedł w okres stabilizacji. Stąd też nastała konieczność by zostały uporządkowane najważniejsze sprawy doktrynalne, dyscyplinarne oraz określone normy dotyczące sprawowania urzędów. Dlatego listy pastoralne podają zasady. W skład ogólnej nauki listów wchodzi określenie urzędów i ich struktura. Listy pasterskie podaja także ważne wskazówki dla życia wiernych w Kościele. Wszystkie te tematy: tradycja i sukcesja apostolska, urząd i eklezjologia oraz wskazania co do zasad chrześcijańskiej egzystencji wiernych otrzymują motywację teologiczną. Tertulian stwierdza, że Apostoł Paweł napisał „dwa listy do Tymoteusza i jeden do Tytusa, które zostały zredagowane z uwagi na stan Kościoła”. Potwierdzenie słów Tertuliana można znaleźć w Pierwszym Liście do Tymoteusza, gdy Apostoł Paweł podając cel powstania przesłania stwierdza, iż pisze list „abyś wiedział, jak należy postępować w domu Bożym, który jest Kościołem Boga żywego” (1Tm 1,15).
