Wiara w nauce Apostoła Pawła. Od wiary do credo

Mówimy zatem o kodyfikacji prawd wiary. Mówimy o nadejściu czasu formułowania credo.

Być może, iż powodem kodyfikacji wiary – powodem formowania się credo, były rodzące się herezje – gnostycyzm. Powstające herezje zagrażały bytowi wspólnoty uczniów Chrystusa. Na podstawie listów pasterskich można stwierdzić, iż owe gnostyckie wspólnoty charakteryzowały się szczególnie rozumowym roztrząsaniem kwestii wiary. Paweł stwierdza, iż ludzie ci wywoływali spory (1Tm 1,4); spierali się o słowa (1Tm 6,4); treścią ich dysput były głupie i niedorzeczne rozprawy, wywołujące spory (2Tm 2,23). Apostoł wskazuje, iż należy unikać tych głupich rozpraw, genealogii, sporów i kłótni o Prawo (Tt 3,9). Pozorując pobożność i znajomość Boga, rozpowszechniają bowiem oni fałszywe nauki prowadząc innych do zguby (2Tm 3,5; Tt 1,16). Paweł podkreśla, iż dociekania takich ludzi są pustą i bezwartościową gadaniną (2Tm 2,16). Zajmują się tym – jak się wydaje – głównie judeochrześcijanie (Tt 1,10). Te polemiki i kontrowersje przynoszą więcej szkody niż pożytku (2Tm 2,14.23). Wszystkie te wskazania wydają się potwierdzać, iż powstająca herezja gromadziła pseudointelektualistów wspólnoty. Gromadziła ludzi pysznych i zarozumiałych (1Tm 6,4), którzy zapewne uważali się za lepszych od innych. Stąd też Paweł podkreśla w listach pasterskich, iż „łaska Boga niesie zbawienie wszystkim ludziom” (Tt 2,11). Uczy, iż Bóg chce, aby wszyscy ludzie byli zbawieni i doszli do poznania prawdy (1Tm 2,4).