Miłosierdzie jest przymiotem Boga^[28]. Św. Faustyna uczy nawet, że miłosierdzie jest największym przymiotem Boga[29]. Z teologicznego punktu widzenia jest ono niczym niezasłużonym i wolnym zwróceniem się Boga ku stworzeniu. Jest wyrazem istotowej miłości Boga. Bóg objawia swoje miłosierdzie, zwracając się z pomocą ku cierpiącym i przebaczając grzesznikom[30].

Miłosierdzie jest przymiotem Ojca. Przypomniał o tym papież Franciszek ogłaszając Rok Miłosierdzia: „O jakże pragnę, aby nadchodzące lata były naznaczone miłosierdziem tak, byśmy wyszli na spotkanie każdej osoby, niosąc dobroć i czułość Boga!”[31] Miłosierna miłość Ojca jest nadzieją świata. „Miłosierdzie Boga nie jest więc jakąś abstrakcyjną ideą, ale jest konkretnym faktem, dzięki któremu On objawia swoją miłość ojcowską i matczyną, która wypływa z wnętrzności i zwraca się do syna. To naprawdę jest ten przypadek, kiedy może mówić o miłości wypływającej z wnętrza. Pochodzi ona z wnętrza jako głębokie uczucie, naturalne, akt czułości i współczucia, odpuszczenia i przebaczenia.[32]” Miłosierdzie sprawia, że historia Boga i człowieka staje się historią zbawienia. To historia miłości, która się daje za darmo i pochyla się nad grzesznikami, biednymi, wyłączonymi, chorymi i cierpiącymi. Miłosierdzie jest więc „słowem-kluczem do wskazania działania Boga wobec nas. On nie ogranicza się do potwierdzenia swojej miłości, ale czyni ją widoczną i namacalną. Miłość nie może być przecież abstrakcyjnym słowem. Z samej swej natury jest ona konkretnym życiem: to intencje, zachowania, postawy, które przyjmuje się w codzienności. Miłosierdzie Boga jest Jego odpowiedzialnością za nas. On czuje się odpowiedzialnym, to znaczy: pragnie naszego dobra i chce nas widzieć szczęśliwymi, napełnionymi radością i pokojem. Na tejże właśnie długości fali powinna zostać dostrojona i zorientowana miłość miłosierna chrześcijan. Tak, jak kocha Ojciec, tak też powinni kochać i synowie. Jak On jest miłosierny, tak też i my jesteśmy wezwani, by być miłosierni: jedni wobec drugich”[33].

Taki jest Ojciec wobec swoich dzieci. Takie powinny być dzieci wobec siebie wzajemnie.