Szczególnym przejawem czci Boga jest też ofiara, każde dobre dzieło, które łączy człowieka z Bogiem, oraz składane przyrzeczenia i śluby. Ślub jest świadomą i dobrowolną obietnicą uczynioną Bogu spełnienia czegoś lepszego z motywów cnoty religijności. Przedmiotem ślubu może być jakieś dobro osobowe lub rzeczowe.[28]  

Ślub ze względu na sposób jego złożenia może być: zwykły (privatum) – ma przede wszystkim wiążącą moc moralną i jego przedmiot jest ściśle określany przez składającego oraz publiczny – ma miejsce wtedy, gdy przyjmuje go w imieniu Kościoła uprawniony przełożony i jako taki został przez Kościół uznany. Z punktu widzenia moralnego, zwłaszcza w ślubach prywatnych, sam ślubujący może zmienić materię na większą i jeszcze lepszą, wiąże się to z motywem miłości i cnotą pobożności.

Wszystkie śluby, zarówno te zwykłe jak i publiczne należy wypełnić pod sankcją grzechu ciężkiego (chyba, że te prywatne były uczynione inaczej). Obowiązek wypełnienia ślubu może wygasnąć na skutek: jego spełnienia, upływu przewidzianego czasu, zmiany warunków życia tak, że spełnienie ślubu jest niemożliwe fizycznie i moralnie, zmiany istotnej przedmiotu ślubu. W niektórych przypadkach, w słusznej podstawie istnieje możliwość dyspensowania od niektórych skutków prawnych ślubu.