Z deifikacją bogactw materialnych mamy do czynienia, kiedy stanowią one zasadniczy kierunek, najwyższy, naj­istotniejszy i najbardziej pożądany cel życiowy, wokół którego skupiają się siły, myśli, pragnienia i dokonania, kiedy pienią­dzom poświęca się wszystko, nawet uczucia i więzi rodzinne. Wtedy pieniądz, dobra materialne przekształcają się w ry­wala Boga.[31]

Zgłębiając uważnie Ewangelię, odkrywa się jedyną zasadniczą niezgodność - między Bogiem a pieniądzem: „Nikt nie może dwom panom służyć. Bo albo jednego będzie nienawidził, a dru­giego będzie miłował; albo z jednym będzie trzymał, a drugim wzgardzi. Nie możecie służyć Bogu i Mamonie” (Mt 6,24). Jezus mówi więc o ostatecznym wyborze, którego musi dokonać człowiek. Bóg albo pieniądze. Albo pokłada się uf­ność w Bogu, albo w mamonie. Dla kogoś, kto ma wszystko, korzysta z wszelakich wygód, ma na wyciągnięcie ręki wszystkie przyjemności, może zaspo­koić wszystkie swoje kaprysy, Bóg staje się zbędny albo co najwyżej zostaje zredukowany do dekoracyjnego elementu.

Krótkie spojrzenie na etymologię słowa „mamona” okazuje się odkryw­cze. Dowiadujemy się, że w języku hebrajskim fakt, że ktoś jest wierzący, bywa wyrażany słowami tworzonymi od rdzenia ‘mn – „mieć wartość, trwać, być stabilnym, ugruntowanym, pewnym, godnym zaufania, a także być wypróbowanym, po­legać na kimś, czuć się złączonym z kimś” albo też „pozwolić się prowadzić”. Amen wiary wyraża właśnie taką postawę. Człowiek wierzący pozwala się prowadzić Innemu, opiera się na Innym, pokłada jedyną ufność w Innym. Kto wierzy, po­zwala się prowadzić Bogu, opiera się na Bogu. Etymologia aramejskiego słowa „mamona”, według niektó­rych uczonych wiąże się z tym samym rdzeniem ‘mn, od któ­rego wywodzi się czasownik wyrażający akt wiary. Samo więc pochodzenie słowa prowadzi nas do dylematu Ewangelii: ży­cie rozstrzyga się w zależności od tego, komu człowiek pozwoli się prowadzić: Bogu czy mamonie. Opiera się na Bogu albo na pieniądzach.