Stary Testament zapowiada Jezusa Chrystusa

Na czym polega pierwsza z zapowiedzi „Księgi Emmanuelaˮ?

Pierwsze z proroctw zapowiada niezwykłe dzieło Boga − „znakˮ, który ma potwierdzić wszechmocną opiekę Jahwe nad Judą i nad panującą dynastią Dawida. W obliczu zagrożenia ze strony wrogich wojsk król Izraela − Achaz − nosi się z zamiarem szukania wsparcia u sojuszników. Tymczasem prorok przypomina obietnicę daną Dawidowi (2 Sm 7), zachęca króla do pokładania ufności w Bogu i zapewnia: próba zniszczenia dynastii Dawidowej nie powiedzie się! (Iz 7,3-9)[21]. Rękojmią spełnienia się tej obietnicy ma być dowolny „znakˮ, wybrany przez Achaza: „Proś dla siebie o znak od Pana, Boga twego, czy to głęboko w Szeolu, czy to wysoko w górze!ˮ (Iz 7,11)[22]. Ów „znakˮ miał być bezwzględnie przekonujący − król mógł poprosić o „znakˮ w przestrzeniach podległych wyłącznej władzy Boga: w Szeolu bądź w niebiosach[23]. Wobec nieskorzystania z tej propozycji, Jahwe przejmuje inicjatywę. Izajasz ogłasza: „Dlatego Pan sam da wam znak: Oto Panna pocznie i porodzi Syna, i nazwie go imieniem «Emmanuel»ˮ (Iz 7,14). Imię „Emmanuelˮ znaczy „Bóg z namiˮ i stanowi potwierdzenie zapewnień proroka o opiekuńczej obecności Jahwe wśród swego ludu.