Bogaty głupiec (Łk 12,13-21)

Odpoczywaj, jedz, pij, używaj

Bogacz, któremu w sposób niezwykły obrodziło pole, widząc swoje bogactwo zaczyna planować swoją przyszłość. Postanowił zgromadzić całe swoje dobra, po czym będzie odpoczywał, jadł, pił i używał życia.

Na kartach Starego Testamentu niejednokrotnie pojawia się wzmianka o używaniu życia. Starotestamentalny mędrzec Kohelet widząc marność świata sławi radość życia stwierdzając: „nic dla człowieka lepszego pod słońcem, niż żeby jadł, pił i doznawał radości, i by to go cieszyło przy jego trudzie za dni jego życia, które pod słońcem daje mu Bóg” (Koh 8,15). A zatem jedzenie, picie i doznawanie radości są elementami szczęścia na ziemi, jednak mędrzec wyraźnie wskazuje – iż dni życia daje Bóg. To Bóg jest Panem i dawcą dni życia.

Patrząc na tych, którzy w bogactwie pokładali swoją ufność Mędrzec Syrach z wielką troską ostrzega ich: „Niejeden wzbogacił się mozołem i swoją chciwością, a oto udział jego w nagrodzie: gdy powie: «Znalazłem odpoczynek i teraz mogę żyć z moich dostatków» – nie wie, ile czasu minie, a zostawi je innym i umrze.” (Syr 11,18-19). Wcześniej zaś stwierdza „Dar Pana spocznie na ludziach bogobojnych, a upodobanie Jego na zawsze zapewni im szczęście” (Syr 11,17).

W tym duchu także należy słuchać słów proroka Izajasza, który stwierdza, iż gdy Bóg wzywa do pokuty i przemiany swojego życia, ludzie szukają jedynie radości i zabawy. Nie zważając na słowa Boga wołają: „Jedzmy i pijmy, bo jutro pomrzemy” (Iz 22,13; por. 1Kor 15,32). Stąd też pełna srogości zapowiedź: „na pewno ta nieprawość nie będzie wam odpuszczona, dopóki nie pomrzecie” (Iz 22,14).

Bogacz z Łukaszowej przypowieści jest niezwykle pewny siebie. Tą pewność swoich planów, pewność dostatku opiera na swoim bogactwie. Już ma bardzo dużo, a – jak sam stwierdza – będzie miał jeszcze więcej, jak tylko zburzy stare spichlerze i zbuduje nowe – większe. Mając wszystkiego w obfitości, przestaje się z kimkolwiek liczyć. W jego rozważaniach nie ma ani jednaj wzmianki, żadnego odniesienia do Boga. Bogactwo i perspektywa jeszcze większego posiadania sprawia, że najważniejsze staje się dla niego pragnienie posiadania i używania.