Gdy słucha się tych zapowiedzi, wyłania się z nich portret zapowiadanego Emmanuela, który do złudzenia przypomina Jezusa Chrystusa, jakiego znamy z kart Ewangelii.

Rzeczywiście, osoba i misja Jezusa stanowi doskonałe wypełnienie zapowiedzi Izajasza. Jest on nie tylko „Synem Dawidaˮ (Mt 1,1), ale również „Synem Bożymˮ (Mk 1,1). Jego pojawienie się na świecie zaowocowało powszechną radością i wzbudziło nadzieję na rychłe spełnienie wielkich zapowiedzi prorockich (por. Łk 2,10.20). Już w momencie narodzin Jezusa-Emmanuela aniołowie ogłaszają nastanie ery pokoju: „Chwała Bogu na wysokościach, a na ziemi pokój ludziom, w których sobie upodobałˮ (Łk 2,14). W momencie chrztu w Jordanie świadkowie mogą zobaczyć, jak „Duch Bożyˮ zstępuje na Niego w postaci gołębicy (Mt 3,16). Śledząc publiczną działalność Jezusa Chrystusa można z łatwością zauważyć, że szczególną uwagę kieruje ku wzgardzonym i opuszczonym, ku grzesznym i zepchniętym na margines społeczny, ku „tym, którzy się źle mająˮ. Dobitnie podkreślił to Zbawiciel w jednej ze swoich mów: „Przyjdźcie do Mnie wszyscy , którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię!ˮ (Mt 11,28). Wyraźnie ukazują to również „błogosławieństwaˮ, skierowane ku ubogim, głodnym, płaczącym i znienawidzonym przez ludzi z powodu przynależności do Niego, oraz gorzkie „biadaˮ skierowane ku sytym bogaczom i przechwalającym się szydercom (por. Łk 6,20-26). Z kolei całe nauczenie Jezusa koncentruje się wokół tematu „Królestwa Bożegoˮ, które z chwilą przyjścia na świat Zbawiciela zostało zainaugurowane (por. Łk 17,21b). Nie bez powodu św. Jan Paweł II, gdy do rozważanych podczas modlitwy różańcowej tajemnic z życia Jezusa i Maryi dodał tajemnice światła, streścił znaczną część publicznej działalności Chrystusa jako: „Głoszenie Królestwa Bożego i wzywanie do nawróćeniaˮ (por. Mk 1,15)[19]. Trzeba też wspomnieć, że nie tylko współcześni dostrzegali w Chrystusie wypełnienie starotestamentalnych proroctw, ale również  On sam powołał się na ich autorytet, legitymizując swe posłannictwo.