W jakich okolicznościach to uczynił?

Na przykład przemawiając w synagodze w rodzinnym Nazarecie, gdy odczytawszy fragment Księgi Izajasza (Iz 61,1-2a) deklaruje: „Dziś spełniły się te słowa, któreście słyszeli!ˮ (Łk 4,21b)[20]. Możemy też o tym przeczytać w siódmym rozdziale Ewangelii Łukasza, w znanej scenie, w której uczniowie wysłani przez uwięzionego Jana Chrzciciela pytają Jezusa: „Czy ty jesteś Tym, który ma przyjść, czy też innego mamy oczekiwać?ˮ (Łk 7,20; por. Mt 11,4-5). Jan odwołuje się do zapowiedzi prorockich i zachęca Chrystusa, by publicznie zadeklarował ich wypełnienie (por. J 10,24-25). I Jezus to czyni. Odpowiadając na pytanie mówi: „Idźcie i donieście Janowi to, coście widzieli i słyszeli: niewidomi wzrok odzyskują, chromi chodzą, trędowaci zostają oczyszczeni i głusi słyszą, umarli zmartwychwstają, ubogim głosi się Ewangelię. A błogosławiony jest ten, kto nie zwątpi we Mnie!ˮ (Łk 7,22). Jezus sięga więc po argument taumaturgiczny i skrypturystyczny, to znaczy przypomina zebranym dokonane przez siebie cuda i wskazuje, że są one wypełnieniem zapowiedzi proroków, a tym samym potwierdzają, że jest On zapowiedzianym i oczekiwanym Mesjaszem[21].