Faryzeusz i celnik (Łk 18,9-14)

Obudowanie świątyni sprawiło, iż co roku do Jerozolimy przybywały tłumy pielgrzymów, by uroczyście obchodzić najważniejsze żydowskie święta. W Jerozolimie działała kapłańska hierarchia, na czele której stał arcykapłan piastujący równocześnie władzę nad ludem[5]. Arcykapłan, obierany przez Heroda i prokuratorów rzymskich, stał na czele Wysokiej Rady (Sanhedrynu), będąc w ten sposób najwyższym reprezentantem narodu. Wysoka Rada to zgromadzenie o charakterze sądowniczym. To jakby senat. Jerozolimski Sanhedryn składał się z 70 członków, nie licząc arcykapłana. Co do genezy Wysokiej Rady nie mamy pewnych danych. Z kart Ewangelii dowiadujemy się, iż Sanhedryn składał się z trzech ugrupowań: najstarszych kapłanów, uczonych w Piśmie i starszych ludu. W czasach Jezusa dominującą rolę spełniała grupa uczonych w Piśmie, która składała się głównie z faryzeuszy. Odłam saduceuszy, reprezentowany głównie przez arystokrację kapłańską, był liczebnie mniejszy. Kompetencje Sanhedrynu w czasach Jezusa były bardzo duże. O sprawach politycznych, administracyjnych i sądowych decydował jednak prokurator i Rzym.