Można zaobserwować, że ta druga część Psalmu 24 została zdominowana przez sformułowanie – „Król chwały”.

Faktycznie psalmista w drugiej części tego hymnu aż pięciokrotnie nazywa Boga „Królem chwały” (hebr. melek hakkābôd). Hebrajski termin kābôd, czyli „chwała”, służy wyrażeniu królewskiego majestatu Boga, oznaczając jednocześnie Jego transcendencję. Bóg Izraela jest potężnym królem, który dzierży wszechwładzę tak nad wszechświatem (ww. 1-2), jak i historią (ww. 8.10). Ten Bóg jako niezwyciężony wojownik otacza opieką wybrany przez siebie naród. Psalm 24, tego jedynego „Króla chwały”, tytułuje także „PANEM Zastępów” (hebr. ʼādōnāj ṣ^ebā’ôt), widząc w Nim potężnego wojownika, który panuje nad ziemskimi i niebieskimi wojskami. To początkowo wojenne znaczenie określenia – „PAN Zastępów” – w toku historycznych doświadczeń Izraela nabrało wymiaru kosmicznego, gdzie gwiazdom, czczonym w tamtejszym obszarze kulturowym, została przypisana służba o charakterze militarnym: ciała niebieskie, które są stworzeniami tworzą zbrojne zastępy jedynego Boga[19].