Przybliżmy zatem treść wersetów otwierających Psalm 24.

Początkowe wersety Psalmu 24 zawierają elementy charakterystyczne dla hymnu, w którym psalmista wychwala Boga jako Pana i Stwórcę całego świata: „Do PANA należy ziemia i wszystko, co ją napełnia, cały świat i jego mieszkańcy. On sam osadził go nad morzami i ponad rzekami utwierdził (ww. 1-2). Przytoczony fragment stanowi wyznanie wiary w odwieczne panowanie Boga nad wszechświatem i wszystkimi żywymi i nieożywionymi stworzeniami, a zwłaszcza uprzywilejowanymi mieszkańcami ziemi i świata, jakimi są ludzie (w. 1). Wszechwładza Boga ma uzasadnienie w dokonanym przez Niego dziele stworzenia, dlatego to On jest jego Panem. Psalmista, mówiąc o budowie ziemi, nawiązuje do wyobrażeń obecnych w starożytnych kosmogoniach Bliskiego Wschodu. Tak jak umieszcza się dom na palach, tak Bóg osadził ziemię na kolumnach, by znajdowała się ponad wodami podziemnego oceanu i rzek, które zgodnie z kananejską mitologią symbolizują niszczycielskie siły chaosu i śmierci. W ten sposób autor psalmu wychwala Boga, który dał stworzonemu światu solidną trwałość dzięki temu, że poskromił destrukcyjne siły wód oraz ustanowił mocną granicę między lądem a nimi[8].