Czyżby powracał motyw bezbożnych możnowładców, w których nie należy pokładać nadziei, jak przestrzegał już psalmista?

W zakończeniu centralnej części Psalmu 146 można dostrzec przeciwstawienie sprawiedliwych, których Bóg miłuje (w. 8c) grzesznikom, których plany z kolei niweczy (w. 9c). To negatywne zestawienie znamionuje biblijną poezję, gdzie drogi bezbożnych, w odróżnieniu od prostych i bezpiecznych ścieżek życia człowieka polegającego na Bogu, są przedstawiane jako pokrzywione, co w pewien sposób zapowiada ostateczny los złoczyńców[16]. Wymieniane dotychczas przez psalmistę zbawcze działania Boga, które są powodem wypowiadanych przez niego uwielbień, składają się na rzeczywistość Bożego królestwa[17], opiewanego w ostatnim wersecie Psalmu 146: „PAN króluje na wieki, twój Bóg Syjonie, z pokolenia na pokolenie. Alleluja!” (w. 10). Autor psalmu, akcentując trwałość Bożego królestwa, przywołuje obraz Boga Władcy, który pochodzi z dziękczynnej pieśni Mojżesza, sławiącej wielkie dzieła Boga, jakich Izrael doświadczył w czasie cudownego przejścia przez morze, a także podczas wędrówki do ziemi obiecanej (Wj 15,18). Radosne wołanie: „PAN króluje na wieki” (Wj 15,18) wskazuje na Boga, którego psalmista pragnie wielbić. Autor psalmu w zakończeniu dobitnie stwierdza, że niczym nieograniczona potęga Boga władającego z Syjonu rozciąga się „na wszystkie pokolenia” w czasie i przestrzeni. Można zatem powiedzieć, że psalmista w tym krótkim hymnie w taki sposób ukazał Izraelowi wielkość Boga i Jego wszechmoc, by nie ufał doczesnym potęgom, ale całkowicie zdał się na Boga przymierza[18]. Psalm 146 opowiada o szczęśliwej osobie, która znalazła pomoc i zbawienie w Bogu, stąd też rodzi się w niej pragnienie, by wielbić Go całe życie. Wierność Boga, która przejawia się w Jego zbawczych dziełach niesie sprawiedliwość wszystkim uciskanym i biednym. Tylko ten może uwielbiać Boga, kto Mu zaufał i na Nim buduje swoje życie. To wszystko sprawia, że orędzie Psalmu 146 pozostaje wyjątkowo aktualnym przesłaniem dla każdego wierzącego.