Wcielenie jako uniżenie Chrystusa

Apostoł zatem stwierdza, że Chrystus istniejąc w postaci Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem (Flp 2,6).

Greckie wyrażenie hyparchein Biblia Tysiąclecia tłumaczy jako istnienie – Jezus istniejąc. Określenie takie opisuje kim ktoś jest w swojej istocie, co się w nim nie zmienia, co posiada on w niepowtarzalny sposób i ponadto taki, że nie może mu być zabrane. Wyraża wrodzoną, nie zmieniającą się nie dającą się zmienić charakterystyczną cechę człowieka, która mimo wszystkich zewnętrznych oddziaływań oraz okoliczności, pozostaje taka sama. A zatem Paweł rozpoczyna hymn o Chrystusie od stwierdzenia że Jezus jest w swej niezmiennej i nie podlegającej żadnym zmianom istocie, Bogiem. On jest Bogiem.

Pisząc, iż „Jezus był – istniał – w postaci Bożej”, Paweł używa tu greckiego terminu morfe. Istnieją dwa greckie słowa na oznaczenie postaci. Są to: morfe i schema. Oba określają postać, chociaż nie oznaczają dokładnie tego samego. Słowo morfe opisuje niezmienną, istotną postać czegoś; zaś schema określa postać zewnętrzną, zmieniającą się z czasem i w zależności od sytuacji. Naszą morfe jest to, że jestem człowiekiem. Ale schema człowieka, to jego zewnętrzna postać, która ulega ciągłej zmianie. Nasza postać – morfe nigdy się nie zmienia, zaś nasza postać – schema jest w ciągłej przemianie. Paweł na określenie postaci Jezusa używa właśnie słowa morfe. Znaczy to tyle, że Jezus jest niezmiennie w postaci Bożej. Jego istota, Jego nie podlegająca zmianom postać, jest boska. Jakkolwiek Jego zewnętrzna schema mogłaby ulegać zmianom, to pozostaje On w swej istocie i postaci Bogiem.

Paweł podkreśla, iż Jezus będąc Bogiem cieszy się takim samym autorytetem jak On. Jest również Panem całego świata. Będąc zaś Panem, będąc równy Bogu, sam decydował nie tylko o wszystkim i o wszystkich, ale nade wszystkich o samym sobie. Chrystus jako prawdziwy Pan równy Bogu nie mógł podlegać nikomu. Jego istnienie w postaci Bożej jako Pan dawało Mu absolutną niezależność i zawsze całkowitą wolność wyboru. Nikt nie mógł zmusić Chrystusa jako Pana do jakiejkolwiek zmiany w przedczasowym sposobie istnienia. Stało się to, Chrystus zmienił swój sposób istnienia, gdyż jako Pan – w sposób całkowicie wolny, tak postanowił. Wybrał drogę całkowicie innego sposobu istnienia, niż wszystko co charakteryzowało Jego dotychczasowe istnienie. Wybrał drogę ogołocenia.