Markowe świadectwo o Jezusie

Król, jako przedstawiciel Izraela, bywał uznawany w sposób szczególny za syna Bożego. Na starożytnym Wschodzie władców uważano formalnie za bóstwa. Takiej możliwości nie dopuszcza Stary Testament. Król jest tu jednym spośród wielu ludzi; podlega temu samemu prawu Bożemu i czeka go taki sam sąd. Lecz Dawid i jego potomstwo stali się przedmiotem szczególnego wybrania, które wiąże ich jak najściślej z przeznaczeniem ludu Bożego. Król uznany zostaje za syna i otrzymuje obietnicę wierności Bożej. W celu wyrażenia związku, który powstał w ten właśnie sposób pomiędzy Bogiem a królewskim rodem Dawida, Bóg mówi do Natana: „Ja będę mu ojcem, a on będzie Mi synem” (2 Sm 7,14).

We wszystkich jednak tych wypadkach określenie to nie wskazywało na boską godność danej osoby, nawet w przypadku Mesjasza. Używając tej nazwy, autorzy Starego Testamentu nie wskazują w sposób konieczny na naturalne pochodzenie, lecz tylko na przybranie (znaczenie metaforyczne), mające swe źródło w specjalnym powołaniu, wybraniu, misji i ojcowskiej opiece Boga. W tym wypadku między Bogiem a stworzeniem powstawały relacje moralne. Podobnie było także w judaizmie.

Jezus mówił o sobie jako o Synu, lecz nigdy nie nazywał się Synem Bożym. Mówił często o szczególnym synostwie. Niedwuznacznie stwierdził, że pozostaje w nieporównywalnym, jedynym stosunku do Ojca. Woła do Niego w modlitwie: „Abba, Ojcze!” (Mk 14,36). W przypowieści o złych dzierżawcach winnicy, po prorokach Bóg posyła „jedynego – umiłowanego syna” (Mk 12,6). Właścicielem winnicy jest Bóg, zaś posłanym Synem jest Jezus. On jako jedyny Syn różni się od proroków. Wskazuje tym samym na wielką godność; nikt z ludzi nie pozostaje w takiej relacji z Bogiem jak „jedyny Syn”. Jezus zajmuje w stosunku do Ojca takie miejsce, jak w przypowieści „jedyny syn” wobec ojca. Jest ostatecznym wysłannikiem Boga do ludzi. Jako Syn stoi ponad aniołami: „Lecz o dniu owym lub godzinie nikt nie wie, ani aniołowie w niebie, ani Syn, tylko Ojciec” (Mk 13,32).