Bogacz i Łazarz (Łk 16,19-31)

Poślij kogoś ze zmarłych

Bogacz jednak nie ustaje w swoich prośbach i ponownie błaga Abrahama. Prośba ta jest po części powtórzeniem prośby drugiej. Bogacz ponownie błaga o wysłanie Łazarza do swych braci. Stwierdza, iż Prawo i Prorocy, dwie najważniejsze części ksiąg świętych, nie wystarczą, nie będą dla jego braćmi świadkami woli Bożej. Prawo i prorocy nie sprowadzą grzeszników z ich drogi zła. Prosi patriarchę, by posłał kogoś ze zmarłych. Uważał, iż słowa kogoś, kto powróciłby ze świata umarłych i daje świadectwo o tym, co tam przeżył, będą miały dla żywych większą wartość niż słowa zapisane w Prawie i w księgach prorockich. Chciał, by zobaczyli jakieś niezwykły znak. Od Jezusa wielokrotnie domagano się znaku z nieba. Żądano, by w ten sposób potwierdził Swoje posłannictwa i wiarygodności orędzia. Od tego znaku uzależniali swą wiarę i nawrócenie (Mt 12,38-39; 16,1-4; Mk 8,11-12; Łk 11,16.29-32; 23,8). Szukali oni nadzwyczajnych zjawisk, chcąc odkryć w nich znak od Boga. Nie słuchali jednak tego, co sam Bóg do nich mówi przez swych wysłanników na ziemi.

Abraham z całą stanowczością jednak odmawia. Jeśli bracia bogacza nie są zdolni przyjąć nauki Prawa i Proroków, do której zawsze mają dostęp, to nawet nadzwyczajne wydarzenie ich nie przemieni. Tym ostatnim zdaniem, kończącym dialog między bogaczem a Abrahamem, Jezus przywodzi na pamięć wszystkich tych, którzy mieli okazję widzieć na własne oczy dokonywane przez Niego liczne cuda, między innymi także wskrzeszenia umarłych (Łk 7,11-17; 8,54-55), a mimo to nie nawrócili się (Łk 10,13-15).

Czytelnicy Ewangelii mogą tu myśleć również o zmartwychwstaniu samego Jezusa, w które wielu Żydów nie chciało uwierzyć, odrzucając tym samym osobiste świadectwo apostołów. To ostatnie zdanie Abrahama pozwala poznać, że dla wszystkich jest dostępna jedna i ta sama droga prowadząca do zbawienia i chroniąca przed wiecznym potępieniem: nawrócenie i przyjęcie otwartym sercem nauki, która jest zawarta w Bożym Prawie i u Proroków, a której Jezus – Prorok i Prawodawca – nadał najdoskonalszą interpretację.