W tym dniu objawi się sprawiedliwy sąd Boga (por. Rz 2,5) i nikt nie będzie w stanie go uniknąć, gdyż Bóg będzie sądził nawet najskrytsze sprawy człowieka jak czytamy w Rz: „Bóg sądzić będzie przez Jezusa Chrystusa ukryte czyny ludzkie” (2,16). Funkcję zaś sędziego żywych i umarłych będzie sprawował Jezus Chrystus, jak pisze św. Paweł do Tymoteusza: „Zaklinam Cię wobec Boga i Chrystusa Jezusa, który będzie sądził żywych i umarłych i na Jego pojawienie się i na Jego królestwo” (2 Tm 4,1).

Księga Apokalipsy ukazuje przejmujące obrazy tego wydawania wyroków. Przykładowo w rozdziale 20 czytamy: „Potem ujrzałem wielki biały tron i na nim Zasiadającego, od którego oblicza uciekła ziemia i niebo, a miejsca dla nich nie znaleziono. I ujrzałem umarłych - wielkich i małych - stojących przed tronem, a otwarto księgi. I inną księgę otwarto, która jest księgą życia. I osądzono zmarłych z tego, co w księgach zapisano, według ich czynów. I morze wydało zmarłych, co w nim byli, i Śmierć, i Otchłań wydały zmarłych, co w nich byli, i każdy został osądzony według swoich czynów. A Śmierć i Otchłań wrzucono do jeziora ognia. To jest śmierć druga - jezioro ognia. Jeśli się ktoś nie znalazł zapisany w księdze życia, został wrzucony do jeziora ognia” (Ap 20,11-15). W księdze tej swoisty wstęp do ostatecznego sądu znajdujemy w historii sądu nad Babilonem, który jest miastem wrogim Bogu (Ap 14,8). Bóg bowiem czyni najpierw zadość wołaniom męczenników, którzy domagali się rozsądzenia ich sprawy (Ap 6,9; 18,20), dlatego Bóg pomści na Babilonie śmierć swoich sług: „Potem usłyszałem jak gdyby głos donośny wielkiego tłumu w niebie - mówiących: «Alleluja! Zbawienie i chwała, i moc u Boga naszego, bo wyroki Jego prawdziwe są i sprawiedliwe, bo osądził Wielką Nierządnicę, co znieprawiała nierządem swym ziemię, i zażądał od niej poniesienia kary za krew swoich sług». I rzekli powtórnie: «Alleluja!» A dym jej wznosi się na wieki wieków” (19,1-3).