Tytuł „Jezus Chrystus” pojawia się już w najstarszych wyznaniach chrzcielnych, co nikogo nie dziwi, bo wyrażał przecież fundamentalną prawdę chrześcijańskiej wiary. Był poniekąd streszczeniem „istotnych prawd wiary dotyczących Jezusa”[8]. Mówił o historycznej osobie, którą uważano za Pomazańca Bożego. Przystępujący do chrztu wyznawał, że wierzy w mesjańskie posłannictwo Jezusa z Nazaretu. W najstarszych tekstach wczesnochrześcijańskich spotykamy zarówno zwrot „Jezus Chrystus”, jak też „Chrystus Jezus”. Kolejność członów tego tytułu miała jednak znaczenie drugorzędne. Dziś dla historyków i teologów stanowi przede wszystkim pomoc w ustalaniu zależności między poszczególnymi wyznaniami wiary. 

Każdego kandydata do chrztu pytano: „Czy wierzysz w Jezusa Chrystusa”? W tym pytaniu, jak wyjaśniał w drugim wieku Justyn w swej Apologii (2,6,3), pytano katechumena o to, czy uznaje, że Jezus z Nazaretu to „Wcielony Logos, który został namaszczony”[9]. Odpowiedź twierdząca na to pytanie była bardzo znacząca, zwłaszcza w przypadku katechumenów nawróconych z judaizmu, a to dlatego, że jak wyjaśniał katechumenom jeden z Ojców Kościoła „Żydzi nie wierzą, iż Jezus jest Chrystusem”[10], czyli obiecanym Mesjaszem. Wiadomo, że na samym początku chrześcijaństwa większość wyznawców Chrystusa rekrutowała się z judaizmu. Gdy zatem na chrzcie wyznawali wiarę w Jezusa Chrystusa to tym samym uznawali, że Jezus z Nazaretu jest zapowiadanym przez proroków Pomazańcem Bożym, który miał przyjść. Dla nawróconych pogan, zwłaszcza tych nieznających języka greckiego, imię to nie miało aż tak ważnego przesłania teologicznego. W mniejszym stopniu dostrzegali jego mesjańskie przesłanie. Bardziej imię to kojarzyło się im z historyczną osobą Jezusa z Nazaretu.