Christus finis noster

Chrystus nadzieją i przyczyną naszego zmartwychwstania

Pełnia odkupienia dokonanego przez Chrystusa nie ogranicza się do dojścia duszy do uszczęśliwiającego oglądania Słowa w wieczności. Św. Augustyn, podsumowując w Enchiridionie o wierze, nadziei i miłości całe pośredniczące dzieło wcielonego Syna Bożego, zdecydowanie podkreśla, że cel wcielenia musiał objąć także doprowadzenie człowieka do zmartwychwstania ciała[30]. Ta prawda wiary posiadała wielkie znaczenie w starożytności chrześcijańskiej i zasługiwałaby również dzisiaj na mocniejsze przypomnienie i bardziej zdecydowane głoszenie, ponieważ jest ona prawie zapomniana, a stanowi wielką obietnicę daną wierzącym oraz jest zdolna ożywiać nadzieję chrześcijańską, a tym samym pobudzać do głębszego życia chrześcijańskiego. Prawda ta posiada wielką zdolność wzbudzania pragnienia bliskości Boga.

Chrystusowi zawdzięczamy zatem nie tylko życie wieczne duszy, którym obdarza nas przez to, że wysłużył nam łaskę, ale także zmartwychwstanie ciała. Także to było celem, który łączy się przyjęciem przez Niego, Syna Bożego, naszej śmiertelności[31]. Chrystus potwierdził to w najwyższym stopniu swoim zmartwychwstaniem.

Św. Augustyn z całą pewnością należy do tych, którzy myśleli o możliwości zmartwychwstania człowieka, abstrahując od dzieła dokonanego przez Chrystusa, jakby stanowiło wymóg naturalny, niezależny od łaski[32]. Stwierdza on jednak zdecydowanie, że faktyczne zmartwychwstanie człowieka jest owocem Chrystusowego pośredniczenia: „Całe nauczanie i udzielanie się przez Chrystusa na tym polega, i tylko na tym, aby zmartwychwstały dusze, a także aby zmartwychwstały ciała. Oboje umarli: ciało z powodu słabości, dusza z powodu niegodziwości. Oboje umarli i było konieczne, aby oboje zmartwychwstali. Na mocy czego zmartwychwstaje dusza, jeśli nie na mocy Boga Chrystusa? Na mocy czego zmartwychwstaje ciało, jeśli nie na mocy Człowieka Chrystusa?”[33].