Przejdźmy zatem do pierwszej pary darów. Są nimi: „mądrość” oraz „rozum”.

Pierwszymi cechami idealnego władcy czasów mesjańskich są przymioty typowo królewskie: „mądrość” (ḥokmâ) i „rozum” (binâ). Są one w dużej mierze synonimami, choć „mądrość” bardziej koncentruje się na sprostaniu problemom dnia codziennego, zaś „rozum” kojarzy się z bystrością umysłu i zdolnościami intelektualnymi. Księgi mądrościowe wysławiają osiągnięcie „mądrości” i „rozumu” jako najwyższy ideał człowieka (por. np. Prz 4,5.7; 7,4; 13,16; 23,23; Hi 28,12.20.28; 39,17).

„Duch mądrości” (rû^aḥ ḥokmâ) to dar Boży ułatwiający wybór najwłaściwszych środków do osiągnięcia celu. Dlatego też prawdziwym mędrcem w ujęciu biblijnym nie jest człowiek, który posiada nadzwyczajną wiedzę, ale raczej ten, który potrafi rozeznać swoje możliwości i w najbardziej właściwy sposób wykorzystać je do osiągnięcia swego celu. Taka umiejętność szczególnie potrzebna jest sprawującym władzę, zwłaszcza sądowniczą. Dlatego też Mojżesz (por. Lb 11,17.25) i jego następca Jozue (por. Lb 27,18) zostali obdarowani „Duchem Bożym” który został sprecyzowany jako „duch mądrości” (Pwt 34,9). Ideałem mądrego władcy pozostaje Salomon, który otrzymał od Boga „serce mądre i rozumne” (lēb ḥākām w^enabôn ; 1 Krl 3,12), tak że „istotnie mądrość Boża (ḥokmat ʾelohîm) była w nim” (1 Krl 3,28).