„Duch rozumu” (rû^aḥ binâ) to zdolność, która ułatwia rozpoznanie oraz przewidywanie różnych sytuacji życiowych, a równocześnie umożliwia wyciąganie z tych sytuacji właściwych wniosków dla podjęcia odpowiednich decyzji na przyszłość. Jest to praktyczna umiejętność odróżniania dobra od zła, prawdy od fałszu, tego co pożyteczne od tego co szkodliwe. Oznacza bystry umysł, który sprawdza się w rozwiązywaniu teoretycznych zagadek oraz praktycznych trudności. Dawid życzy swemu synowi Salomonowi, by Bóg udzielił mu „rozumu” (binâ), aby umiał przestrzegać Prawa (1 Krn 22,12), zaś król Salomon modli się dla siebie o „rozum” (binâ), który umożliwi mu rozstrzyganie spornych spraw i właściwie interpretując normy prawne wydawanie słusznych wyroków (1 Krl 3,11).

Oba te dary reprezentują to, co w Bogu kontempluje się jako znajomość siebie. Udzielone człowiekowi sprawiają, że poznaje on jasno i dogłębnie właściwy cel swej egzystencji i drogę do realizacji celu swego życia. Oczywiście służą one nie tyle dobru jednostki, ile społeczności, do której obdarzony został posłany. „Mądrość” i „rozum” jawią się zatem jako charyzmaty, którymi Bóg obdarowuje przywódców, by mogli dobrze zarządzać powierzonym sobie ludem.