Co jest w takim razie kolejnym przedmiotem budzącym zachwyt psalmisty medytującego nad Bożym stworzeniem?

W czwartej strofie Psalmu 104 (ww. 19-24) natchniony autor wielbi Stwórcę za ustalenie rytmu czasu, który służy stworzeniu. Psalmista mówi, że to Bóg uczynił słońce i księżyc, których używa się do określenia upływającego czasu: „Ty uczyniłeś księżyc miarą czasu; słońce zna porę swego zachodu” (w. 19). Autor psalmu wymienia księżyc, który funkcjonuje jako mechanizm pozwalający wyznaczać miesiące i pory roku, a w ten sposób określić elementy składowe codziennego rytmu życia społeczności Izraela. Podobnie słońce, które oświeca horyzont ustala podstawowy wymiar czasu, charakteryzujący się przemiennością dnia i nocy. Autor natchniony podkreśla, że wspomniane ciała niebieskie nie są niezależnymi potęgami, ale podobnie jak gwiazdy i ciemność są podporządkowane stwórczej mocy jedynego Boga. W ten sposób psalmista pozbawił podstaw i sensu wszelkie kulty astralne. O tym, że Bóg nieustannie, dniem i nocą, czuwa nad swoim stworzeniem mówią w poetyckich obrazach kolejne wersety: „Zsyłasz ciemność i noc nastaje; w niej poruszają się wszelkie zwierzęta leśne. Lwiątka o łup wołają, domagają się pokarmu od Boga. Gdy wzejdzie słońce, schodzą się razem i kładą się w swoich legowiskach” (ww. 20-21). Przytoczony tekst pokazuje, że nawet w nocy życie każdego stworzenia zależy od Boga. Psalmista zwraca uwagę, że kiedy tylko pojawi się słońce na horyzoncie dzikie zwierzęta wracają do swoich legowisk, by człowiek w ciągu dnia mógł wykonywać swoją pracę: „Człowiek wychodzi do swych zajęć, aby pracować aż do wieczora” (w. 23). Tę część psalmu zamyka okrzyk uwielbienia za wszystko, co Bóg dokonał: „Jakże liczne są Twe dzieła PANIE! Wszystko z mądrością uczyniłeś; ziemia jest pełna Twoich stworzeń” (w. 24). Znamionująca wszystkie Boże dzieła „mądrość” (hebr. ḥokmā(h)) oznacza harmonię tego, co istnieje, gdyż Bóg jest źródłem wszelkiego życia. Wspaniałość i porządek całego stworzenia odzwierciedla moc i mądrość samego Boga, natomiast mnogość istniejących stworzeń wyraża wspaniałość i bogactwo, które są odbiciem Bożej nieskończoności. Kolejną przestrzenią stworzenia budzącą zachwyt psalmisty jest „morze”.