Czy ta ogólna refleksja na temat zakresu Bożej wszechobecności, którą dobrze wyraża niematerialne i nieuchwytne działanie Bożego Ducha, psalmista także odnosi do życia?

Na temat obecności Boga, którą autor psalmu znajduje we wszystkich znanych mu przestrzeniach mówią kolejne wersety: „Jeśli wzniosę się do nieba, tam jesteś; gdy zejdę do krainy umarłych, i tu jesteś obecny! Choćbym wziął skrzydła jutrzenki i zamieszkał za najdalszym morzem, nawet tam prowadzi mnie Twoja ręka i Twoja prawa ręka mnie podtrzymuje! Gdybym powiedział: Niech ciemność mnie ogarnie, niech światło wokół mnie stanie się nocą, to nawet ciemność nie będzie mrokiem dla Ciebie: noc jak dzień zajaśnieje, a ciemność będzie jak światło!” (ww. 8-12). Psalmista doświadcza obecności Boga, która rozciąga się poza granice śmierci i nicości. Natchniony autor wierzy, że Bóg jest blisko człowieka nawet wówczas, gdy jego życie spowiły ciemności. Oznacza to, że chociaż pogrążony w mrokach różnorakiego zła człowiek nie wie sam, gdzie jest i nie potrafi żyć, to jednak przenikająca wszystko obecność „ducha” Bożego, tożsama z wszechobecnością Boga, jest dla niego przewodnikiem wiodącym do prawdziwego światła nowego życia. Podsumowując można powiedzieć, że obecność Boga przenika zarówno wszechświat (ww. 8-9), jak i człowieka (ww. 7.10), który dzięki temu może doświadczać bliskości Stwórcy, nawet wtedy, gdy jego życie spowiły ciemności kryzysów (ww. 11-12).