Czy można zatem powiedzieć, że akcentowana przez psalmistę wszechwiedza i wszechobecność Boga są wyrazem opieki i dobroci Stwórcy wobec człowieka?

Można nawet powiedzieć, że wszechwiedza i wszechobecność Boga obrazują działanie samej Bożej opatrzności, dzięki której człowieka w wędrówce życia podąża we właściwym kierunku, a więc do samego Boga. Psalmista naucza także, że przenikająca każdą ludzką istotę wiedza Boga jest zakorzeniona w samym akcie stworzenia człowieka (ww. 13-18). Myśl o przynależności człowieka do Boga od pierwszego momentu jego istnienia psalmista zawarł w słowach: „To Ty ukształtowałeś moje sumienie, przygarnąłeś mnie już w łonie matki!” (w. 13). Stąd też bezbrzeżna wdzięczność za stwórcze dzieło Boga przepełnia serce modlącego się autora: „Będę Cię sławić, bo dokonujesz potężnych cudów: przedziwne są Twe dzieła i dobrze je poznałem” (w.14).