Pierwsza część wypowiedzi z nieba jest proklamacją Bożego synostwa i jest to reminiscencja Ps 2,7, gdzie jest mowa o Mesjaszu. Ewangelista nie idzie jednak za LXX, która ma sługa, ale pisze: syn. Zamiana greckiego sługa na syn  wskazuje, że chodzi o pogłębione znaczenie, a mianowicie o uświadomienie, że Jezus jest rzeczywiście Synem Bożym. Ani termin Prorok ani określenie Mesjasz nie oddają w pełni natury, godności i misji Jezusa. Jest On bowiem kimś więcej niż Mesjaszem czy Prorokiem.

Ale tytuł Syn nie jest jedynym, który przysługuje Jezusowi. W wypowiedzi z nieba w czasie chrztu pojawia się termin umiłowany (ἀγαπητός), który nie jest tylko przymiotnikiem do mój Syn, ale stanowi odrębny tytuł, który mieści w sobie ideę jedyności, a to oznacza, że Jezus jest jedynym Synem Bożym. Pewnym potwierdzeniem może być to, iż LXX w 7 wypadkach na 15 tłumaczy hebrajskie jahid (= jedyny) przez umiłowany (ἀγαπητός).

W ten sposób przedstawiony jest Izaak (Rdz 22,2 LXX) całkowicie otwarty na wolę Bożą, aż do złożenia w ofierze swego życia. Otóż trzeba pamiętać, że między nowotestamentalną teologią odkupienia a ofiarą Izaaka zachodzi ścisły związek. Opowiadanie o składaniu go na ofiarę Bogu miało bowiem dla Żydów podobne znaczenie, jak opis męki Jezusa dla chrześcijan. Ponadto biblijny opis ofiary Izaaka godzi pozorny nonsens cierpienia i śmierci z wolą Bożą.

Bóg, nakazując Abrahamowi złożyć na ofiarę syna, zdaje się anulować swoją obietnicę, gdyż Izaak ucieleśniał w sobie to wszystko, co Bóg przyrzekł dokonać dla zbawienia człowieka. Bóg wystawił Abrahama na największą próbę i w ten sposób oczyścił jego wiarę. Patriarcha nie odmówił mu nawet tego, co wydawało się sprzeczne z obietnicą – swego jedynego syna (Rdz 22,12.16). Bóg jednak objawił, że Jego zamiary nie są skierowane ku śmierci, ale ku życiu.

W liturgii synagogalnej, w której był wychowywany zarówno Jezus, jak i większość autorów Nowego Testamentu, główną uwagę zwracano na postawę Izaaka wobec grożącej mu śmierci a jego zachowanie się służyło ilustracji religijnej postawy miłości i posłuszeństwa w znaczeniu zbawczym (soteriologicznym).

Nic więc dziwnego, że pierwsi chrześcijanie uważali, że ofiara Izaaka proroczo zapowiadała zwycięstwo nad śmiercią, którego dokonał Chrystus przez swą mękę i zmartwychwstanie (por. Hbr 11,19; 2,14-17). Przez zestawienie z Izaakiem akcent został położony na to, iż Jezus pozostaje w niezwykle osobistej relacji z Bogiem.