Nauka o Duchu Świętym jest jednym z zasadniczych rysów Ewangelii św. Jana. Jej autor – przywołując słowa Jezusa – określa misję, jaką Duch Święty będzie odgrywał w Kościele i w życiu każdego wierzącego. Można powiedzieć, że mamy w niej wykład nauki o Duchu Świętym (pneumatologii).

Kiedy Jezus uczył, że Duch Święty jest źródłem życia duchowego człowieka?

Już na początku Ewangelii św. Jana autor podkreśla, że Duch Święty czyni człowieka „nową istotą”, zrodzoną „z góry”, która będąc z ciała, staje się duchem. W rozmowie z Nikodemem Jezus stwierdza: „Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, jeśli się ktoś nie narodzi powtórnie, nie może ujrzeć królestwa Bożego” (J 3,3). „To, co z ciała się narodziło, jest ciałem, a to, co się z Ducha narodziło, jest duchem” (J 3,6). Jest to narodzenie tajemnicze: „Wiatr wieje tam, gdzie chce, i szum jego słyszysz, lecz nie wiesz, skąd pochodzi i dokąd podąża. Tak jest z każdym, kto się narodził z Ducha” (J 3,8).