Owoce Ducha Świętego

Dla Apostoła Pawła wolność oznacza życie w Duchu. Trwając w Duchu chrześcijanie winni przynosić owoce.

Piąty rozdział Listu do Galatów (Ga 5,22-23) to jedyny tekst nowotestamentalny, w którym bezpośrednio jest mowa o „owocach Ducha”. Poprzez metaforę „owoce Ducha” św. Paweł opisuje cnoty które wypływają, które są wynikiem życia w Chrystusie. Apostoł nie mówi o owocu wiary, ale o „owocu Ducha” (gr. ho karpos tu pneumatos). W Ga 5,22-23 wymienione są cechy składające się na „owoc Ducha”. Są nimi „miłość, radość, pokój, cierpliwość, łaskawość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie”. Apostoł określa te owoce cnotami.

Również i w innych tekstach Pawłowych obecna jest idea owocu – owocowania.

Paweł patrzy na wspólnoty chrześcijańskie i życie wiernych, tak jak się patrzy na pole, któremu właściciel poświęciwszy wiele miłości i czasu liczy na dobry plon. Myśl ta wielokrotnie powraca w jego pismach. Zapowiadając swoje przybycie do wspólnoty w Rzymie, Apostoł ma nadzieję, iż przybywając będzie mógł zobaczyć i mieć udział w owocach życia tamtejszej wspólnoty (Rz 1,13). Rzymianie bowiem będąc złączonymi ze Zmartwychwstałym winni przynosić „owoc Bogu” (Rz 7,4). W tym samym duchu w Liście do Filipian Paweł wyraża nadzieję, iż jego życie będzie owocną pracą dla Chrystusa (Flp 1,22). Mówiąc zaś o przekazanym mu przez Filipian darze, określa go mianem „owocu” ich miłości (Flp 4,17).

Wyrażeniem zbliżonym do „owocu Ducha”, jakiego Paweł używa w swoich pismach jest formuła „owoc światłości”. Takimi owocami światłości dla Apostoła „jest wszelka prawość i sprawiedliwość i prawda” (Ef 5,9). O sprawiedliwości i uświęceniu jako o owocach nowego życia w Chrystusie Paweł pisze w Listach do Filipian (Flp 1,11) oraz w Liście do Rzymian (Rz 6,21-22).

Ci, którzy nie należą do Chrystusa, którzy nie są prawdziwymi uczniami Chrystusa, nie przynoszą owocu. Są „bezowocni” (gr. akarpos). Ludzie ci chodzą w ciemnościach, są niewolnikami grzechu (Ef 5,11; Rz 6,21). Życie niemoralne przynosi owoc śmierci. Chrześcijanie zaś winni przynosić „Boże owoce” (Rz 7,4). Powinni odrzucić uczynki ciemności, które są przeciwne cnotom, które sprawia Duch (Kol 3,5-9; Ga 5,19-21).