W jaki sposób metafora „Winnicy Pańskiej” została przeniesiona z „Ludu Bożego” – „Izraela” na „Nowy Lud Boży” – „Kościół”?

Nowy Testament podejmuje obecny w Starym Testamencie motyw „Winnicy Pańskiej”. Dokonuje przy tym jednak istotnej zmiany: miejsce „Ludu Bożego” zajmuje „Nowy Lud Boży”. Jezus doskonale znał starotestamentowe teksty posługujące się metaforą winnicy (zwłaszcza: Iz 5,1-7; 27,2-6; Jr 2,21; Ez 15,1-8; Oz 10,1-2; Ps 80,9-20) i zapewne nieraz do nich się odwoływał w swoim nauczaniu (por. np. Mt20,1-11). Wymownym tego przykładem jest wygłoszona krótko przed męką „Przypowieść o przewrotnych rolnikach” znana także jako „Przypowieść o dzierżawcach winnicy”. Występuje ona u wszystkich synoptyków (Mk 12,1-12; Mt 21,33-46; Łk 20,9-20).

Sięgnijmy po dwunasty rozdział Ewangelii Marka. Tutaj – podobnie jak w Księdze Izajasza – właściciel również zakłada winnicę (Mk 12,1; por. Iz 5,2). Robi to z wielką starannością i pieczołowitością, dbając o wszystkie szczegóły, po czym oddaje winnicę w dzierżawę i wyjeżdża (Mk 12,2). W odpowiednim czasie posyła jednak sługi, by odebrać należną mu część zysku. Sługa zostaje jednak pobity i wraca z pustymi rękami. Pan wysyła więc drugiego sługę, ale ten został zraniony i znieważony. Trzeciego sługę spotyka śmierć z rąk dzierżawców. Podobny los spotyka kolejnych posłańców (Mk 12,3-5). Gospodarz posyła więc swojego syna – „jedynego” i „umiłowanego” – ufając, że jemu nie stanie się żadna krzywda (Mk 12,6). Niestety, po krótkiej naradzie zostaje on zabity i wyrzucony poza granice winnicy (Mk 12,7-8).