Bez wątpienia „Pieśń o winnicy” posłużyła za wzorzec dla „Przypowieści o dzierżawcach winnicy”: podobny – a nawet wręcz identyczny! – jest opis założenia winnicy; w obu fragmentach następuje zmiana atmosfery – pełne nadziei oczekiwanie przechodzi w gorzkie rozczarowanie; równie surowa w obu tekstach jest kara; zarówno słuchacze pieśni jak i przypowieści zaproszeni są do włączenia się w wydanie wyroku poprzez stawiane im pytania. Oba teksty nie tylko są do siebie podobne, ale również wzajemnie się uzupełniają. „Przypowieść o przewrotnych rolnikach” jest wręcz kontynuacją „Pieśni o winnicy”, wszak największym przejawem miłości i troski Boga o swoją winnicę – Izraela – było posłanie do niej „jedynego” i „umiłowanego” Syna – Jezusa Chrystusa – który jednak został zabity i z niej wyrzucony.

Przypowieść kończy dialog Jezusa ze słuchaczami. Na pytanie: „Cóż uczyni właściciel winnicy?” pada odpowiedź: „Przyjdzie i wytraci rolników, a winnicę odda innym!” (Mk 12,9). Przekazanie winnicy nowym dzierżawcom wskazuje nie tyle na definitywne odrzucenie całego pierwszego „Ludu Wybranego” – „Izraela”, co raczej stanowi wypełnienie zapowiedzi Izajasza: „Oto teraz nadszedł czas, gdy Nowy Izrael – czyli Kościół – zapuścił korzenie, wypuścił pączki i kwiaty, a swoimi owocami napełnił całą ziemię!” (por. Iz 27,6). Tak więc możemy na podstawie przedstawionych tekstów zobaczyć raz jeszcze, jak Nowy Testament uobecnia się w Starym, a Stary wypełnia się w Nowym.