Królestwo Boże

Powszechne wśród ludu wybranego przeświadczenie, że Jahwe jest królem całego świata (1 Krn 29,11) i wszystkich narodów (Jr 10,7; Am 9,7; Iz 44,6; 52,7-10; Za 14,9.16-17; Ml 1,14), łączyło się jednocześnie ze świadomością ich szczególnego wybrania (Wj 19,6; 1 Krn 28,5), stąd też Izraelici uznawali w Bogu swego Króla:

„Jahwe jest naszym Sędzią!

Jahwe jest naszym Prawodawcą!

Jahwe jest naszym Królem!

On nas zbawi!” (Iz 33,22).

Tekst ten w nowym świetle ukazuje rolę Mojżesza, Sędziów oraz Królów, którzy są pośrednikami boskiego panowania reprezentującymi Jahwe troszczącego się o swój lud i z zaangażowaniem stającego po jego stronie. Uznanie Jahwe za „Króla Izraela” rodziło zatem wdzięczność za minione znaki Bożej dobroci, ale także zachęcało do pokładania nadziei w Jego dalszej protekcji i opiece:

„Niech się rozraduje Izrael w swoim Stwórcy!

Niech Dzieci Syjonu cieszą się swym Królem!

Niech tańcem Go chwalą i grą na instrumentach,

na harfie i na tamburynie,

gdyż swojemu ludowi Jahwe chwałę objawi,

a pokornym zapewni wieczne ocalenie” (Ps 149,2-4).

Do tego wspólnego uwielbienia dla Jahwe-Króla lud wybrany zaprasza także pozostałe narody. Wyrazem tego jest jeden ze wspomnianych „Psalmów Królestwa Jahwe” – Psalm 47:

„Klaszczcie w swe dłonie, wszystkie narody,

radosne okrzyki ku chwale Boga wznoście,

bo Jahwe, Najwyższy, bojaźń wzbudzający,

jest wielkim Władcą ponad całą ziemią.

On sam ludy podbił i rzucił nam pod stopy.

To On samodzielnie wybrał nam dziedzictwo

i dał je Jakubowi, którego umiłował.

Bóg się podnosi wśród radosnych wołań,

Jahwe przy dźwięku trąb swą chwałę objawia.

Śpiewajcie na cześć Boga – Jego wysławiajcie;

Śpiewajcie na cześć Króla – Jego opiewajcie!

Bóg jest przecież Królem wszystkich krańców ziemi.

Hymn ku Jego chwale głośno wyśpiewujcie!

To Bóg króluje ponad narodami,

On czyni to, zasiadając na swym świętym tronie.

Przywódcy narodów w końcu się zgromadzą

jako Nowy Lud Boży – Lud Boga Abrahama.

Gdyż do Niego należy cała ziemia,

a Jego chwała nad wszystkim góruje” (Ps 47).

A zatem – podsumowując ten wątek – możemy zauważyć, że Izrael od początku swego istnienia czuje się w szczególny sposób poddany panowaniu Jahwe, którego uważa za swego Pasterza, Przywódcę, Wodza, wreszcie także Króla. Tak więc bynajmniej wyrażenia Jahwe mālak oraz malkût Jahwe początkowo nie rozumiano jako „Królestwo Boże” w sensie instytucjonalnym (tzn. jako tytułu królewskiego oraz podległego władcy określonego terytorium), lecz raczej jako „Królowanie Boga” (tzn. jako troskliwe przewodzenie ludowi i władcze działanie wobec niego). Sytuacja ta nieco się zmieniła, gdy Izrael stał się monarchią.