Początek Kościoła, którego istnienie zostało zapowiedziane w różny sposób na kartach Starego Testamentu, jak ostatnio mówiliśmy podczas naszego Bożonarodzeniowego spotkania, łączy się z wydarzeniem narodzenia Jezusa Chrystusa – Tego, który jest założycielem i głową swojego ludu. Po narodzeniu, po czasie dorastania w ciszy nazaretańskiego domu, nadszedł czas inauguracji, czas publicznej działalności Jezusa. Można powiedzieć chyba – czas publicznego początku Kościoła.

Czas publicznej działalności Jezusa poprzedzony jest działalnością Jana Chrzciciela. Wszystkie Ewangelie rozpoczynają się od nakreślenia działalności syna Zachariasza[1]. Jego zadaniem było przygotowanie narodu wybranego na przyjście Mesjasza. Można powiedzieć, iż Jan uosabiał całą historię Izraela, który wyczekiwał wypełnienia obietnic danych przez Boga.

Jan Chrzciciel był ostatnim prorokiem Starego Testamentu. Zwracał się do ludzi zakorzenionych w przeszłości, by się otworzyli na przyszłość. Istota przesłania janowego leżała w głoszeniu Bożej zbawczej obietnicy – oto wszyscy ludzie ujrzą zbawienie Boże (Łk 3,1-6). Ze względu na ten dar zbawienia człowiek jest wezwany do nawrócenia (Łk 3,7-14). W innym bowiem przypadku może ugrzęznąć w grzechu. Nadchodzi bowiem – jak głosił Jan – Dzień Pański, czyli zbliża się Mesjasz (Łk 3,15-17). W centrum Janowego przesłania znajdowały się słowa Izajasza (Iz 40), słowa swoistego pocieszenia, które zostało skierowane do narodu stojącego na progu wyzwolenia z niewoli. Naród wybrany miał się przygotować do powrotu do ojczyzny. To przesłanie to istota orędzia Jana[2]. Św. Marek zapisze: „Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Panu, dla Niego prostujcie ścieżki” (Mk 1,3). „Idzie za mną mocniejszy ode mnie, a ja nie jestem godzien, aby się schylić i rozwiązać rzemyk u Jego sandałów. Ja chrzciłem was wodą, On zaś chrzcić was będzie Duchem Świętym” (Mk 1,7-8)[3].