To wystąpienie Jezusa w Nazarecie jest wstępem do całej publicznej działalności Jezusa. Jest to wystąpienie programowe.

Jezus, podobnie jak to czynili wędrowni nauczyciele żydowscy, występował w synagogach, wokół których koncentrowało się życie religijne szczególnie tych izraelitów, którzy żyli w oddali od Jerozolimy i tamtejszej świątyni. Synagogi były przeznaczone na modlitwę i do nauczania. Znajdowały się w każdym miasteczku i w każdej wiosce.

O pobycie Jezusa w Nazarecie wspominają wszystkie ewangelie synoptyczne. Ewangeliści piszą również o zdziwieniu, czy wręcz o zgorszeniu rodaków Jezusa wywołanym Jego nauką oraz o lekceważeniu, z jakim spotykał się On w swojej ojczyźnie. Najprawdopodobniej Łukasz przejął z tradycji wspomnienie o wystąpieniu Jezusa w nazaretańskiej synagodze i zredagował je zgodnie ze swoim stylem, nadając mu własną kompozycję literacką i teologiczną[8].

W Nazarecie – w mieście, w którym Jezus się wychował – w inauguracyjnym przemówieniu w synagodze Chrystus wyjaśnił cel swojej misji w świecie. Wystąpienie to miało miejsce w szabat, gdy Jezus zgodnie ze świętym zwyczajem – jak przystało na pobożnego Żyda – przybył do synagogi. Przybywszy wziął zwój i, działając pod wpływem Ducha Świętego (Łk 4,14), przeczytał tekst z Księgi Izajasza (Iz 61,1-2a; 58,6). Nie wiadomo, czy przeczytany przez Jezusa tekst przypadał na ten właśnie szabat czy też wybrał go z innych powodów. Nie wiadomo bowiem, czy w I wieku w czasie czytań synagogalnych był już ustalony zestaw tekstów biblijnych. Znamiennym jest, że w wybranym fragmencie tekstu Izajaszowego Jezus opuścił wzmiankę o odpłacie Boga. Skoncentrował się zaś na ludziach ubogich, więźniach, niewidomych i uciśnionych.