Nadprzyrodzonym skutkiem bierzmowania jest sprowadzenie na bierzmowanego Ducha Świętego, o czym dość wyraźnie jest mowa we wszystkich tekstach. Jeden z tych tekstów, to znaczy Dz 8,14-17 ukazuje w sposób szczególnie wyraźny związek przyczynowy pomiędzy włożeniem rąk a zesłaniem Ducha Świętego. Dostrzegł to Szymon Czarnoksiężnik, choć zarówno cały obrzęd włożenia rąk, jak i jego skutek uważał za swoisty zabieg magiczny.

Mimo bardzo skromnych danych biblijnych na temat bierzmowania istnieje jeden tekst wskazujący na to, że szafarzem sakramentu bierzmowania nie mógł być ten, kto miał prawo udzielać tylko chrztu. Wynika to jednoznacznie z Dz 19,1-6. Opisaną tam ewangelizację joannitów efeskich prowadził diakon Filip. Nie wiadomo, czy on sam czy ktoś inny udzielił joannitom chrztu „w imię Pana Jezusa”. Wiadomo jednak, że ręce na nowo ochrzczonych wkładał, udzielając im w ten sposób sakramentu bierzmowania, sam Paweł Apostoł. Jest bowiem wyraźnie podkreślone: „A kiedy Paweł włożył na nich ręce, Duch Święty zstąpił na nich” (Dz 19,6).