Trzecią okolicznością wzywającą do modlitwy jest doświadczenie choroby: „Choruje ktoś wśród was? Niech wezwie starszych Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana” (5,14). Czasownik chorować (gr. asthenein) oznacza najczęściej w NT poważną fizyczną chorobę, osłabienie (por. J 4,46; 11,1-6; Flp 2,26-27). Tutaj stan chorego jest tak poważny, że nie ma on sił, aby samemu udać się do starszych Kościoła. Termin ten może mieć jednak i szersze znaczenie jako fundamentalna słabość ludzkiej natury, której choroba jest tylko przejawem[2]. W takim sensie termin ten użyty jest np. w Mt 8,17: „On wziął na siebie nasze słabości (gr. astheneias) i nosił nasze choroby (gr. nosous)”. To szersze, duchowe znaczenie tego terminu (por. 1 Kor 11,30) uprawdopodobnia też kontekst wypowiedzi, gdzie jest mowa o modlitwie, zbawieniu, odpuszczeniu grzechów.

Starsi Kościoła określeni są terminem presbyteroi tēs ekklēsias i oznaczają tych, którzy odgrywali wiodącą rolę we wspólnotach lokalnych. Jak widać w wielu pismach Nowego Testamentu owi „starsi” pełnili wiodącą rolę w chrześcijańskich wspólnotach. Tak jest w Dziejach Apostolskich, która to księga jasno wskazuje istnienie i funkcję grupy starszych w poszczególnych gminach. We wspólnocie jerozolimskiej była to grupa skupiona wokół św. Jakuba. Wydaje się uzasadnionym twierdzić, że – tak jak w Dziejach Apostolskich – termin „starszy – prezbiter” nie ma tu znaczenia oficjalnego urzędu oznaczającego stopień w ukonstytuowanej już kościelnej hierarchii, gdyż tekst Jk jest obrazem wspólnoty we wczesnej fazie rozwoju, prawdopodobnie lat 50-tych I wieku po Chr.

Uwagę zwraca z kolei fakt, że wspólnota, której przewodniczą „starsi” jest określona jako ekklēsia – Kościół. Gdy wcześniej  w liście mowa jest o wspólnocie wiernych, czy miejscu, w którym ona się gromadzi, użyty jest termin synagōgē (Jk 2,2; BT – zgromadzenie).

„Starsi” wezwani są do modlitwy nad (gr. epi) chorym. Zarówno Stary, jak i Nowy Testament znają praktykę modlitwy wstawienniczej (Rdz 20,7; 2 Mach 12,44; Mt 5,44; Kol 1,9). Trzeba jednak zauważyć, że fraza ep’auton (nad nim) nie ma odpowiednika w Biblii. W tym kontekście zwykle używa się zwrotu „modlić się za kogoś” (gr. hyper), tak jak jest to w następnym wierszu (5,16): „módlcie się jeden za drugiego (hyper allēlōn)”. Często użyte jest też określenie, które możemy przełożyć jako „modlitwa w czyjejś intencji” (gr. peri; Kol 1,3; 1 Tes 5,25)[3]. Użycie przyimka nad może wskazywać skoncentrowanie modlitwy na konkretnej osobie lub odnosić się do zwyczaju władania rąk na chorego[4].