Matka Boża Śnieżna – ocierająca łzy pielgrzymom 

Trudno nie wspomnieć o cudownym wizerunku Matki Bożej z Zawady koło Dębicy, początki kultu sięgają końca XVI w., był własnością rodową, znajdował się w pałacu rodziny Ligęzów, właścicieli Zawady, bywał zabierany przez członków rodziny na wyprawy wojenne.

Wieść o cudownym obrazie w pałacu Ligęzów rozeszła się szybko po okolicy, toteż, aby go udostępnić szerokim rzeszom czcicieli, przeniesiono obraz z pałacu do kaplicy wybudowanej w roku 1590. Fakt ten miał duże znaczenie w szerzeniu kultu Matki Boskiej w Zawadzie. Achacy Ligęza, syn Stanisława, uprosił w czasie Mszy św. przed cudownym obrazem Matki Bożej zdrowie dla półtorarocznego konającego syna, Kazimierza. Uczynił wtedy ślub, że jeżeli syn odzyska zdrowie, to on w Zawadzie wybuduje murowany kościół. Pragnąc wypełnić ślub w 1646 r., rozpoczął budowę kościoła z cegły i kamienia.

Stylistyka i typ ikonograficzny wizerunku Zawadzkiej Madonny nawiązuje do obrazu Najświętszej Maryi Panny Śnieżnej z Bazyliki Matki Bożej Większej w Rzymie, zwany Salus Populi Romani (Ocalenie Ludu Rzymskiego. Wiadomo, iż  XV i XVI wieku szerzył się kult Matki Bożej Śnieżnej nie tylko w Rzymie, ale także w innych krajach, a wśród nich i w Polsce, wraz z kultem rozpowszechniały się, zwłaszcza w XVI wieku kopie tego obrazu.

Cudowny wizerunek Matki Bożej Zawadzkiej jest dość duży, posiada wymiary 142x120 cm namalowany jest na dwóch deskach silnie ze sobą zespolonych. Tło obrazu jest lśniąco złote, na podkładzie kredowym. Matka Boża przedstawiona jest do połowy postaci. Oblicze Jej pełne słodyczy i macierzyńskiej dobroci. Czoło lekko przyciemnione, oczy otwarte, tchną łagodnością spojrzenia. Ubrana w czerwoną suknię, okryta dużym, granatowo-zielonym płaszczem. Dzieciatko Jezus, które Maryja podtrzymuje oburącz ma na sobie zieloną tunikę, z delikatnym złotym galonem. Biodra i nogi okrywa dodatkowo złocisty płaszcz, spod którego wystaje bosa stopa. Syn Boży usadowiony jest na lewym przedramieniu Maryi jak na tronie.  Jest poważny i uroczysty, a jednocześnie pogodny i naturalny. Wyciąga prawą rączkę w geście błogosławieństwa, lewa spoczywa na księdze Słowa Bożego. Obie dłonie Maryi nałożone na siebie i skrzyżowane spoczywają na nogach Jezusa. Palcami lewej dłoni Maryja podtrzymuje niebieską chusteczkę tzw. mappulę[22], powszechnie interpretowaną jako narzędzie do ocierania łez, czy potu strudzonemu pielgrzymowi.  Nad głową Matki Bożej dwaj aniołowie podtrzymują złocistą koronę.

Podobny typ ikonograficznym Madonny spotykamy w kościele w Gręboszowie, dekanat Żabno, Zgórsku dekanat Radomyśl Wielki oraz w Bruśniku.