Wieczne potępienie i wieczne zbawienie w przekazie Ewangelii

Czwarta Ewangelia o wiecznym potępieniu

Św. Jan podobnie jak pierwsze trzy ewangelie kreśli naukę o wiecznym potępieniu. Po opisie uzdrowienia chromego nad sadzawką Bethesda (J 5,1-13), Jezus udaje się do świątyni gdzie oznajmia, iż Bóg Ojciec „cały sąd przekazał Synowi, aby wszyscy oddawali cześć Synowi, tak jak oddają cześć Ojcu. Kto nie oddaje czci Synowi, nie oddaje czci Ojcu, który Go posłał.  Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Kto słucha słowa mego i wierzy w Tego, który Mnie posłał, ma życie wieczne i nie idzie na sąd, lecz ze śmierci przeszedł do życia. Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam, że nadchodzi godzina, nawet już jest, kiedy to umarli usłyszą głos Syna Bożego, i ci, którzy usłyszą, żyć będą.  Podobnie jak Ojciec ma życie w sobie, tak również dał Synowi: mieć życie w sobie samym.  Przekazał Mu władzę wykonywania sądu, ponieważ jest Synem Człowieczym.  Nie dziwcie się temu! Nadchodzi bowiem godzina, w której wszyscy, którzy spoczywają w grobach, usłyszą głos Jego: a ci, którzy pełnili dobre czyny, pójdą na zmartwychwstanie życia; ci, którzy pełnili złe czyny – na zmartwychwstanie potępienia” (J 5,22-29).

Fragment ten podkreśla, iż nadejdzie godzina wskrzeszenia ciał, które dokona się na końcu czasów. Ci, którzy słuchali słowa Chrystusa, którzy pełnili dobre czyny doświadczą zmartwychwstania życia, ci zaś, którzy pełnili złe czyny, doświadczą zmartwychwstania potępienia. Autor Czwartej Ewangelii podkreśla, iż wszyscy ludzie doświadczą zmartwychwstania. Dla złych będzie to jednak zmartwychwstanie i dramat potępienia. Celem przyjścia na świat Chrystusa jest zbawienie świata. Bóg nie posłał swego Syna, aby świat potępić, ale by świat zbawić (J 3,17). To przyjście jednak niesie potępienie tym, którzy odrzucają życie i światło. Określenie „zmartwychwstanie potępienia” stwierdza, iż potępienie które wtedy nastąpi będzie nieodwracalne.

Szatan, który jest kusicielem, który w obrazie św. Jana jest władcą tego świata, również zostanie precz wyrzucony (J 12,31), dlatego że już został on osądzony (J 16,11). Odwołując się do obrazu winnicy i winnych latorośli Jezus podczas Ostatniej Wieczerzy ostrzega swoich uczniów, iż kto nie trwa w łączności z Nim „zostanie wyrzucony jak winna latorośl i uschnie. I zbiera się ją i wrzuca do ognia i płonie” (J 15,6). Kto zatem dobrowolnie odrywa się od Chrystusa, skazuje się na wieczne potępienie. W myśli św. Jana dokonuje się to na podstawie wolnej decyzji człowieka tu i teraz: „Kto nie wierzy, już został potępiony, bo nie uwierzył w imię Jednorodzonego Syna Bożego” (J 3,18).

Myśl o wiecznym potępieniu, obrazy wiecznej kary, zniszczenia i zgładzenie „tchórzów, niewiernych, obmierzłych, zabójców, rozpustników, guślarzy, bałwochwalców i wszelkich kłamców: udział w jeziorze gorejącym ogniem i siarką. To jest śmierć druga” (Ap 21,8), jest w sposób szczególny przez św. Jana ukazany w Apokalipsie.