Bogacz i Łazarz (Łk 16,19-31)

Biedak

Zupełnie inaczej zostaje przedstawiona postać biedaka. Opis ten jest znacznie obszerniejszy (Łk 16,20-21). Jezus stwierdza, że biedak ten leżał u bramy pałacu bogacza. Użyty przez Łukasza czasownik ballo (rzucić, porzucić, tu w plusquam-perfectum w stronie biernej) wskazuje na stan bezradności oraz niezdolności żebraka do zatroszczenia się o siebie, o rzeczy niezbędne do życia. Można by jego stan oddać opisowo: biedak leżał powalony przez chorobę – leżał porzucony przez ludzi. Był on pokryty wrzodami i nikt się nie przejmował jego obecnością. Nikt nie zadał sobie trudu, by podać mu do zjedzenia przynajmniej to, co spadało ze stołu bogacza – resztki jedzenia, okruchy chleba, które ucztującym służyły do oczyszczenia rąk między jednym a drugim daniem.

Można powiedzieć, iż to sam Bóg rzucał siebie u drzwi bogatego, aby go zbawić. Dawał sposobność bogatemu do zbawienia: „Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili” (Mt 25,40.45). Dając cokolwiek ubogiemu, bogaty otrzymałby prawdziwe bogactwo – zostałby przyjęty do wiecznych przybytków. Kto bowiem daje ubogiemu, pożycza Bogu (Prz 19,17), który w swoim czasie odda ze swej strony. Ubogim jest sam Łazarz – którego imię oznacza: „Bóg-który-pomaga”. Bo rzeczywiście Bóg pomaga każdemu z nas stać się Jego dzieckiem, jeśli uznamy potrzebujących za swoich bliźnich.

Jedynym pragnieniem biedaka było choć raz nasycić się tym, co poniewierało się pod stołami ucztujących. Ubóstwo biedaka zostaje podkreślone przez fakt, iż psy przychodziły i lizały jego wrzody (Łk 16,21). Powszechnie wiadomo, że psia ślina ma właściwości gojące i bakteriobójcze, zaś lizanie przez psa może być oznaką jego sympatii lub przywiązania. Smutnym jednak jest to, iż tylko psy okazywały litość i pomoc biedakowi.

Leżący u bram bogacza żebrak, jest przedstawicielem biednych, odrzuconych przez ludzi i chorych, których Jezus miłuje i których chce obdarzyć prawdziwym życiem.