Wiara u św. Pawła. Usprawiedliwieni przez wiarę.
Dla Apostoła Pawła, ale i dla chrześcijan pierwszego wieku, jedną z fundamentalnych kwestii była odpowiedź na pytanie obowiązywalności Prawa Starego Zakonu.
Życie zaś chrześcijańskie winno kierować się jedynym prawem – prawem miłości bliźniego (Ga 4,6). Wiara zatem winna wyrażać się w pełnionych uczynkach (por. Jk 2,14-17).
Apostoł wskazuje, iż dawne Prawo przeminęło, nastał zaś nowy czas – nowe Prawo, Prawo Chrystusa które jest prawem miłości i wolności (Ga 5,13-15). Wolność jest połączona z miłości i przez nią jest pogłębiana. Nowa tożsamość będących w Chrystusie, wymaga od nich poświadczenia czynami, iż są wolnymi dziećmi Boga.
Apostoł jednak ostrzega także, by wolność ta nie przekształciła się w samowolę i nie stała się sposobnością do hołdowaniu przewrotnym skłonnościom skażonej natury. Paweł wskazuje, iż należy żyć według zasad duchowych, nie zaś cielesnych (Ga 5,16-18).
W człowieku bowiem ochrzczonym mieszka Duch Święty. On kieruje człowiekiem w drodze do Boga. On też rozwija w człowieku dobro, które jest darem Bożym. Wierzący mają obowiązek służyć bliźnim, ponieważ wszystkie wymogi nowego prawa wyrażają się w przykazaniu braterskiej miłości: „Bo całe Prawo wypełnia się w tym jednym nakazie: Będziesz miłował bliźniego swego jak siebie samego” (Ga 5,14). Przypominając adresatom listu tę zasadę, Paweł wzywa do unikania kłótni i do przekraczania podziałów we wspólnotach (Ga 5,15).
