Ostatnia Pascha Jezusa (Łk 22,1-38)
Długa droga do Jerozolimy zbliża się ku wypełnieniu.
Wcześniej jednak ewangelista pisze o zdradzie Judasza.
Autor Trzeciej Ewangelii rozpoczyna opis wydarzeń paschalnych od wzmianki o arcykapłanach, którzy szukali sposobności by zgładzić Jezusa, jak również o tych, którzy z wielkim zainteresowaniem słuchali nauk Mistrza z Nazaretu (Łk 22,3). Wspominając o zamiarach starszych Łukasz dodaje, że bali się oni ludu i dlatego nie chcieli uwięzić Jezusa w czasie Jego publicznych wystąpień. A zatem słuchający Jezusa lud wierzył, iż jest On Kimś szczególnym. Wielu wierzyło, iż jest prorokiem, mężem Bożym. Wielu wierzyło także, że Jezus jest oczekiwanym Zbawicielem – Mesjaszem. Ewangelista wzmiankuje także o Judaszu i szatanie.
„Szatan wszedł w Judasza, zwanego Iskariotą, który był jednym z Dwunastu” (Łk 22,3). Jak rozumieć stwierdzenie, iż Szatan wszedł w Judasza?
„Szatan wszedł w Judasza”. Człowiek jest wolny, o ile słucha słowa Bożego. Kiedy słucha nieprzyjaciela i wątpi w Boga, wówczas traci ufność i wolność dziecka, a staje się niewolnikiem lęku przed śmiercią. Można powiedzieć, iż zło „wchodzi” w człowieka wyrzucając dobro. Ale owo wejście dokonuje się za sprawą człowieka. Szatan wstępuje w Judasza przez pewną bramę, którą jest brak ufności w słowo Pana i pokładanie ufności w środkach tego świata. Stąd też Judasz odchodzi od Jezusa, by pójść do Jego nieprzyjaciół.
