Zaparcie się Piotra

Określenie „Galilea pogan” czy „Galilea narodów” wskazuje, że na terenach tych mieszkała różnorodna ludność, nie tylko Żydzi. Ludność tych terenów pozostawała pod wpływem z mieszkańcami wybrzeża Morza Śródziemnego – Fenicjanami z Tyru i Sydonu. Za czasów Jezusa wzgórza Galilei z ich głębokimi, żyznymi dolinami i przełęczami, otoczone były ze wszystkich stron greckimi miastami. Na wybrzeżu fenickim Ptolemaida, Tyr i Sydon były niezależnymi miastami-terytoriami w ramach prowincji Syrii. Nad dolnym Jordanem, poniżej góry Hermon, leżało Paneas (przemianowane na Cezareę Filipową za rządów tetrarchy Filipa). Na południowy wschód od Niziny Jizreel, leżało Scytopolis, jedno z niezależnych miast-państw Dekapolu. Dlatego Jezus spotykał na tym terenie żołnierzy okupacyjnej armii rzymskiej, a także Syryjczyków i Fenicjan.

Wpływ świata pogańskiego sprawiał, iż między Judejczykami a Galilejczykami istniał pewien konflikt. Stąd też pod względem religijnym Galilejczycy tworzyli odrębną grupę. Byli oni dumni ze swej przynależności do narodu wybranego, jednak z konieczności utrzymywali stosunki z poganami. Gdyby chcieli zachować przepisy interpretujące Prawo, np. odnośnie stosunków z poganami, ustałby handel a także możliwości zarobku i pracy. Przez Galileę wiodły stare szlaki handlowe. Stąd też kontakty z wędrowcami. Jednak właśnie z powodu tych kontaktów – zwłaszcza w Jerozolimie – uważano Galilejczyków za „gorszych Izraelitów”. Zarzucano im, iż są ignorantami. Nie zachowywali bowiem ściśle przepisów dotyczących ofiar w świątyni, nie zachowywali ściśle Prawa. W czasach Chrystusa twierdzono, że należą oni do tzw. ludu ziemi, który nie przestrzega skrupulatnie Prawa Mojżeszowego. Lud Galilei nie mógł często przybywać do świątyni Jerozolimskiej. Często łamali oni także przepisy dotyczące czystości. Wytykano im odmienny dialekt. Wszystko to sprawiało, iż określenie „Galilejczyk” miało negatywne zabarwienie.