Jak interpretować Apokalipsę św. Jana?

Autor ujmuje tak głęboko współczesną mu historię, że zdaje się antycypować ewolucję przyszłych dziejów chrześcijaństwa. W tym kryje się prawdziwe proroctwo, którego nie należy rozumieć jako antycypowanej wizji biegu historii według porządku chronologicznego, lecz jako odczytanie w świetle ostatecznego planu Bożego współczesnych autorowi wydarzeń historycznych. Autor umiał dostrzec już w pierwszych prześladowaniach zapowiedź bolesnej, ale równocześnie pełnej chwały przyszłości Kościoła. Dlatego ilekroć Kościół będzie prześladowany i wejdzie w konflikt z państwem, będzie mógł odczytać w Apokalipsie św. Jana swoją historię. W sytuacji Kościoła końca I wieku będzie mógł dojrzeć własny los. Dlatego z wieku na wiek ta Księga Nowego Testamentu pozostaje proroctwem: zapowiedziała wszystko, co się wydarzy.

Dzięki inteligencji św. Jana wydarzenia, które rozegrały się w czasach Domicjana, oświetlają naszą epokę oraz te wszystkie, które jeszcze nadejdą. Hagiograf widział początek nowej epoki, która zrealizuje się w czasie przyjścia Pana. Dzięki wizji poza- i ponadhistorycznej, będącej darem Ducha Świętego, rzucił światło na dzieje Kościoła zanim przekształci się w Niebieskie Jeruzalem. W takiej wizji poza- i ponadhistorycznej nie trzeba doszukiwać się filmu ilustrującego wszystkie wydarzenia w porządku chronologicznym. Kolejne obrazy stanowią różne aspekty tego samego Kościoła rozpatrywanego w jego ziemskim trwaniu. Krwawe prześladowania, uwiedzenie przez Bestię, pełnienie zadania przez dwóch świadków, Kościół w walce ze smokiem i wyrzucony później na pustynię – wszystkie te obrazy mówią jedynie o różnych aspektach tej samej rzeczywistości. Mogą realizować się w różnych etapach historycznych życia Kościoła na ziemi.

Dzieje Kościoła w Apokalipsie św. Jana, a więc przeszłość, teraźniejszość i przyszłość, niebo i ziemia zlewają się w jedną świetlaną całość. Kto o tym nie pamięta, ten zbłądzi.