Ostatnia wola Mojżesza wyrazem troski Boga o swój lud (Pwt 31,1-34,12)

Wypowiedziane przez Mojżesza słowa zachęty do odwagi – „bądź silny i odważny” oraz „nie bój się więc i nie trać odwagi” – zostały skierowane zarówno do Izraelitów przygotowujących się do wejścia do Ziemi Obiecanej (Pwt 31,6), jak i do Jozuego (Pwt 31,7-8). W ten sposób biblijny redaktor zrównał nowo mianowanego przywódcę z powierzonym mu ludem, by dobitnie powiedzieć o jedyności i wyłączności działania Boga, który wprowadzi wybrany naród do obiecanej mu ziemi. To ważne zapewnienie o Bożej obecności pozwala bez lęku i z odwagą sprawować przyjęty przez Jozuego urząd, który ma służyć wypełnianiu misji zleconej mu przez Boga (Pwt 31,8). Mojżesz pod koniec swojego życia zadbał, aby promulgowane przez niego prawo, stanowiące bezcenny dar Boga dla Izraela, zostało utrwalone oraz regularnie odczytywane, a dzięki temu znane i przestrzegane: „Mojżesz spisał to prawo i dał je kapłanom – potomkom Lewiego, którzy nosili Arkę Przymierza PANA i wszystkim starszym Izraela. Wtedy Mojżesz dał im takie polecenie: Po upływie siedmiu lat, w roku wyznaczonym na darowanie długów, w Święto Namiotów, gdy cały Izrael przybędzie, aby się stawić przed PANEM, twoim Bogiem, w miejscu, które On sobie wybierze, odczytasz to prawo wszystkim Izraelitom” (Pwt 31,9-11).