Zanim Jozue zaczął wypełniać otrzymaną od Boga misję wprowadzenia Izraelitów do Kanaanu, Mojżesz przed śmiercią wypowiedział słowa pieśni, w których wyjaśnił znaczenie minionych wydarzeń w dziejach Izraela, zapowiedział przyszłe losy tego ludu oraz wskazał na teraźniejsze zadania, jakie stanęły przed jego rodakami (Pwt 31,30-32,44). Forma literacka pieśni Mojżesza przypomina rozbudowaną wersję sporu o charakterze prawnym (hebr. rîb). Otrzymane przez Izraelitów prawo, mające służyć urzeczywistnianiu pełni ludzkiego życia w zgodzie z Bożym zamysłem, w sytuacji okazywania Bogu nieposłuszeństwa funkcjonuje jako akt oskarżenia, który ma przestrzegać przed tragiczną w skutkach katastrofą, jaką nieuchronnie przynosi grzeszne postępowanie. Stąd też można powiedzieć, że Mojżesz w tej pieśni opisał postawę Boga, który w trosce o ocalenie swojego ludu posługuje się mądrą pedagogią. Adresowane za pośrednictwem Mojżesza słowa Bożego pouczenia do Izraela cechuje skuteczność i owocność: „Potem Mojżesz wygłosił wobec całego zgromadzenia Izraela wszystkie słowa tej pieśni: Posłuchaj, niebo, tego, co powiem, i ty, ziemio, usłysz moje słowa! Niech jak deszcz spłynie moje pouczenie, a słowa niech opadną, jak rosa, jak łagodny deszcz na soczystą trawę i jak krople dżdżu na zioła. Gdyż będę głosił imię PANA: Uznajcie wielkość naszego Boga” (Pwt 31,30-32,3).