Ostatnia wola Mojżesza wyrazem troski Boga o swój lud (Pwt 31,1-34,12)
Przywódca narodu wybranego będąc świadomy, że nie wejdzie do Ziemi Obiecanej, wygłosił trzy mowy.
Nakaz nauczania ludzi Bożego prawa miał być realizowany przez kapłanów w roku szabatowym, a więc co siedem lat, podczas pielgrzymkowego Święta Namiotów (hebr. Sukkot), które obchodzono corocznie na pamiątkę wędrówki Izraelitów z Egiptu do Ziemi Obiecanej (Ne 8). Rabini wyjaśniają, że wsłuchiwanie się w słowa Tory w roku szabatowym, kiedy ziemia była nieuprawiana, by jej nie wyjaławiać, było bardzo odpowiednim czasem. Kiedy po długim okresie wstrzymywania się od pracy na polach Izraelici zaczynali tęsknić za uprawianiem roli mieli najbardziej otwarte umysły i serca na przyjmowanie Bożych nakazów. Stąd też żydowscy uczeni zwracają uwagę, że pojawiające się w człowieku mocne pragnienie zabiegania o dobra materialne jest najlepszym momentem, by szukać jedynie Boga, wsłuchując się w Jego słowo.
