Wieloletni pobyt Mojżesza w obcym kraju, zajmowanie się własnymi sprawami życia małżeńskiego i rodzinnego w domu madianickiego kapłana Jetra, mojżeszowego teścia, mogłoby sugerować, że ocalenie Izraela z egipskiej niewoli stało się już kwestią zamkniętą (Wj 2,15-22). Wbrew jednak temu ludzkiemu odczuciu, Bóg nieustannie urzeczywistniał plan prawdziwego ocalenia Hebrajczyków, a porażka i rozczarowanie, kształtujące kolejny etap życia Mojżesza, stały się istotnymi elementami powolnego i głębokiego dojrzewania do jego życiowej misji, jakim było prawdziwe wyzwolenie Izraela.

Bóg nigdy nie zapomniał o Mojżeszu. Właśnie w obcym kraju wkroczył w jego życie, dokonując w nim radykalnego zwrotu. Dla Mojżesza, po złudnej nadziei i rozczarowaniu, rozpoczął się czas nadziei wiary. Wielkie wydarzenie, które zainicjowało przełom w Mojżeszowej historii zostało opowiedziane w trzecim rozdziale Księgi Wyjścia:

„Mojżesz wypasał właśnie trzodę swojego teścia Jetra, który był kapłanem Madianitów. Przeprowadził stado przez pustynię i zmierzał ku górze Boga, zwanej Horeb. Nagle anioł PANA pojawił się przed nim w płomieniu buchającym z krzewu. Mojżesz widział, jak ogień płonął wśród cierni, lecz ich nie spalał. Pomyślał więc: Podejdę bliżej i zobaczę to niezwykłe zjawisko. Dlaczego krzew nie obraca się w popiół? Gdy PAN zobaczył, że zaciekawiony Mojżesz podchodzi, zawołał do niego z krzewu: Mojżeszu, Mojżeszu! On odrzekł: Jestem! Nie podchodź tu! Zdejmij sandały z nóg, gdyż miejsce, na którym stoisz jest ziemią świętą. I dodał: Ja jestem Bogiem twojego ojca, Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba. Mojżesz zakrył twarz, gdyż lękał się patrzeć na Boga” (Wj 3,1-6).