Wiara u św. Pawła. Usprawiedliwieni przez wiarę.
Dla Apostoła Pawła, ale i dla chrześcijan pierwszego wieku, jedną z fundamentalnych kwestii była odpowiedź na pytanie obowiązywalności Prawa Starego Zakonu.
Być usprawiedliwionym przez wiarę oznacza, iż człowiek może osiągnąć sprawiedliwość – tzn. być uznanym przez Boga za sprawiedliwego – niezależnie od Prawa (Rz 3,21). Wszyscy mogą osiągnąć sprawiedliwość: Żydzi, Grecy, kobiety, mężczyźni, niewolnicy i panowie. Kluczem jednak do osiągnięcia usprawiedliwienia jest wiara w Jezusa Chrystusa (Ga 2,16).
Podobną myśl niesie Stary Testament. Psalm 143 poucza, że nikt na podstawie swoich uczynków nie może okazać się sprawiedliwy wobec Boga. Przypisanie mocy usprawiedliwiającej Prawu byłoby tożsame z uznaniem daremności śmierci Chrystusa i zniweczeniem Jego zbawczego dzieła. Prawo bowiem, które ze swej natury jest przemijalne, kieruje ludzkość ku Chrystusowi (Ga 2,17-21).
Prawdziwy zaś uczeń Chrystusa winien żyć dla Boga, nie dla Prawa. A zatem postępować tak, jak postępował Chrystus, który w nim żyje. W każdym bowiem z nas żyje Chrystus (Ga 2,20). A zatem każdy z nas winien postępować w wierze i miłości. Paweł stwierdza, iż w Chrystusie Jezusie znaczenie ma tylko wiara, która działa przez miłość (Ga 5,6). Przyznanie mocy usprawiedliwiającej Prawu byłoby równoznaczne z uznaniem bezskuteczności śmierci Chrystusa i zniweczeniem Jego dzieła zbawienia.
