Dla Apostoła Pawła, ale i dla chrześcijan pierwszego wieku, jedną z fundamentalnych kwestii była odpowiedź na pytanie obowiązywalności Prawa Starego Zakonu.
Wydaje się jednak, iż Paweł pisząc o wydarzeniach w Antiochii, w rzeczywistości myślał o adresatach. Apostoł w rzeczywistości zwraca się do Galatów.
Konflikt w Antiochii Syryjskiej potwierdził słuszność drogi obranej przez Pawła. Wydarzenia w Antiochii dobitnie pokazały prawdę, iż Bóg odpłaca człowiekowi za jego czyny (por. Ps 143,2; Pwt 30,16; 1 Krl 8,32). Usprawiedliwienie według nauki Apostoła Pawła dokonuje się jedynie przez wiarę w Jezusa Chrystusa, nie zaś na podstawie wypełniania przepisów nakazanych przez Prawo Starego Testamentu.
W przesłaniu do Galatów (Ga 2,15-21) Paweł wskazuje, iż żaden człowiek nie dozna usprawiedliwienia dzięki wypełnianiu uczynków nakazywanych przez Prawo. Jeśli zaś uczynki Prawa nie dają usprawiedliwienia, to wszyscy, którzy przyjęli Dobrą Nowinę, winni uznać, iż usprawiedliwienie pochodzi z wiary w Jezusa Chrystusa, a nie z uczynków. Ci którzy uwierzą w Chrystusa – dzięki wierze zostaną usprawiedliwieni.
Ci, którzy zostali zanurzeni w chrzest Chrystusa zostali również uwolnieni z niewoli Prawa. Błędem byłby zatem powrót i trzymanie się przepisów Starego Prawa. Apostoł Paweł z całą mocą podkreśla, iż nie należy wymagać zachowywania przez pogan starego Prawa, skoro sami apostołowie i inni Żydzi, którzy przyjęli Ewangelię, uznali, że przejście ze stanu grzechu do sprawiedliwości nie jest wynikiem wysiłku człowieka, ale skutkiem wiary w Chrystusa (Ga 2,15-16a).