Wiara u św. Pawła. Usprawiedliwieni przez wiarę.

Jak zatem Paweł patrzy na kwestię Prawa? Jaką rolę według Apostoła Narodów pełni starotestamentalne Prawo?

Odpowiadając na znaczenie i funkcję Prawa Paweł stwierdza, iż ma ono jedynie przejściowy charakter. Prawo zostało dane człowiekowi, by wskazywać drogę postępowania. Uświadamiało słabość i konieczność przyjęcia zbawienia, które Bóg ofiarował za pośrednictwem Mesjasza (Ga 3,19-20; Rz 4,15; 5,20). Bóg dał człowiekowi nakazy Prawa „ze względu na wykroczenia” (Ga 3,19).

Prawo nie daje życia. Sprawiedliwość i życie bowiem pochodzi od Chrystusa, który jest źródłem życia. Przyjście Chrystusa było konieczne, ponieważ Prawo nie dawało życia. Zadaniem Prawa było doprowadzić Naród Wybrany do Chrystusa. Prawo zatem było „wychowawcą, który miał prowadzić ku Chrystusowi, abyśmy z wiary uzyskali usprawiedliwienie” (Ga 3,24).

W starożytności wychowawca najczęściej nie był nauczycielem ale często niewolnikiem, który towarzyszył uczniowi w drodze do i ze szkoły. Miał go chronić i dbać o to, aby się dobrze zachowywał. A zatem pojęcie wychowawcy kojarzyło się z surowością, karą i dyscypliną.

Paweł odwołując się do tych obrazów wskazuje, iż czas Prawa, które było wychowawcą, było czasem straży i zamknięcia (Ga 3,23), czasem oddania pod władzę grzechu (Ga 3,22). Ten czas wraz z przyjściem Chrystusa definitywnie minął. Prawo obowiązywało aż do przyjścia Jezusa Chrystusa, kiedy objawiła się wiara (Ga 3,23), kiedy wierzący mieli uzyskać usprawiedliwienie z wiary (Ga 3,24). Kiedy zaś nadeszła wiara, wówczas Prawo straciło rację bytu: „już nie jesteśmy poddani wychowawcy” (Ga 3,25). „Kresem Prawa jest Chrystus” (Rz 10,4).