Troska o dobre społeczeństwo owocem żywej wiary

Jest to więc zagadnienie, które celnie wpisuje się w owocność żywej wiary. Zawarta w nim bowiem refleksja służy powszechnej mobilizacji sumień i wspólnemu wysiłkowi etycznemu, podejmowanemu z myślą o służbie życiu – jednostkowemu i społecznemu. Należy jasno powiedzieć, że jest to wielkie wyzwanie, do którego należy podejść z przekonaniem, że przyszłość zależy w znacznej mierze od żywej wiary, która daje odwagę i siły do apostolskiego zaangażowania każdego wierzącego w skuteczną promocję wartości ewangelicznych, służących budowaniu dobrego społeczeństwa.

Dzisiejsze rozważanie, w swojej pierwszej części, jest próbą odpowiedzi na pytanie: „jak – w kontekście najważniejszych encyklik społecznych – kształtowała się troska Kościoła o budowanie dobrego społeczeństwa?”. Ta część rozważania pozwala nakreślić szeroką panoramę wskazań papieskich znamionujących ich zatroskanie o należyty kształt szeroko rozumianego życia społecznego. Z przebogatego rezerwuaru myśli zawartych w encyklikach – łącznie z najnowszą encykliką społeczną – zostaną ukazane jedynie te, które wydają się istotne dla dalszych rozważań. W końcowej swojej części opracowanie – na podstawie dokumentu Episkopatu Polski W trosce o człowieka i dobro wspólne – formułuje refleksję nad pojmowaniem polityki.

Rozpoczynając dzisiejsze rozważania należy zauważyć, że odwołuje się ono do prawdy o człowieku, odpowiadając na pytanie: „jaka prawda o człowieku leży u podstaw właściwego troski o budowanie dobrego społeczeństwa?” Ta konstrukcja wynika z przyjęcia tezy, w myśl której kształt życia społecznego jest ostatecznie pochodną koncepcji człowieka, a więc – mówiąc innymi słowy – jaką się ma koncepcję człowieka taką się ma koncepcję życia społecznego. Zadajmy jeszcze jedno ważne pytanie – „jaka to prawda o człowieku?”. I odpowiedzmy – „jest to prawda o człowieku, który chce kochać i chce być kochanym”.